Είμαστε της γενιάς που τα είδε όλα

Εμείς μιλούσαμε στο σταθερό τηλέφωνο. Ψιθυριστά, να μην μας ακούσουν οι γονείς. Τα σύρματα έπαιρναν φωτιά. Στρίβαμε το καλώδιο γύρω απ’ το δάχτυλό μας απ’ την αγωνία, όταν μιλούσαμε με το αντικείμενο του πόθου μας. Κι όταν περιμέναμε τηλεφώνημα, στεκόμασταν από πάνω να προλάβουμε ν’ απαντήσουμε πριν το σηκώνει κάποιος γονιός. Κι όταν, δεν ακουγόταν καλά η φωνή στο ακουστικό, παίρναμε το μηδέν, σ’ εκείνο τ’ όμορφο καντράν που μετά έγινε κουμπάκι για να «καθαρίσει» η γραμμή.