“Tο παγκάκι στο πάρκο”

Ο κύριος Στέλιος συνήθιζε να περπατά στο μικρό πάρκο της γειτονιάς, ακόμα και όταν ο καιρός ήταν βροχερός.

Σήμερα οι πρώτες ψιχάλες τον βρήκαν να κάθεται στο γνωστό παγκάκι. Εκεί που είχε περάσει αμέτρητες ώρες με την αγαπημένη του την Σάσα, την σύζυγό του. Η βροχή δυνάμωνε, αλλά αυτός δεν έδινε σημασία. Σε κείνο το παγκάκι ένιωθε να επιστρέφουν ολοζώντανα οι αναμνήσεις.

Με χέρια που έτρεμαν άγγιξε το παγκάκι. Το ξύλο είχε απορροφήσει την ζεστασιά και τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής. Κάθε γρατσουνιά και κάθε σημάδι πάνω του ήταν ένα σημάδι του χρόνου που είχε περάσει με την Σάσα. Ήταν οι ατελείωτες ώρες που κάθονταν μαζί, μιλώντας και γελώντας με αστεία, που μόνο εκείνοι καταλάβαιναν. Εκεί μοιράζονταν ακόμη και την σιωπή, με τρόπο που μόνο οι αληθινά ερωτευμένοι μπορούν να κατανοήσουν.

Θυμήθηκε το πρώτο τους ραντεβού, τότε που η Σάσα φορούσε ένα απαλό μπλε φόρεμα, και είχε τα μαλλιά της χτενισμένα κότσο, αφήνοντας να φαίνεται πιο μακρύς ο άσπρος της λαιμός. Θυμήθηκε την γλυκιά της την φωνή, και την Ανοιξιάτικη κολώνια της…

Η βροχή συνέχιζε να πέφτει, αλλά εκείνος ένιωθε μια ζεστασιά. Η απουσία της Σάσας ήταν οδυνηρή, ένα κενό που ποτέ δεν μπόρεσε να αναπληρώσει. Όμως οι αναμνήσεις εδώ στο πάρκο τον βοηθούσαν να την φέρνει ξανά κοντά του, έστω και για λίγο…

Η απώλεια του συντρόφου είναι ιδιαίτερα σκληρή για τους ηλικιωμένους, και φαίνεται οι άνδρες διαχειρίζονται πιο δύσκολα αυτές τις καταστάσεις.

Ίσως στηρίζονται περισσότερο στην σύζυγό τους, τις φορές που αναζητούν συναισθηματική υποστήριξη, και όταν την χάσουν, νιώθουν πιο απομονωμένοι…

Ο χρόνος κυλούσε αργά, και ο κύριος Στέλιος καθόταν εκεί, στο παγκάκι του, χαμένος στις σκέψεις του. Ήξερε ότι η Σάσα δεν ήταν πια μαζί του, αλλά σε αυτό το πάρκο, σε αυτό το παγκάκι, μπορούσε να την νιώσει πλάι του, σαν να μην είχε φύγει ποτέ. Ήταν το μόνο μέρος όπου μπορούσε να βρει λίγη γαλήνη…

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος — στην πόλη Άλιμος.