Ελεύθερη άποψη..ΟΨΕ ΘΕΩΝ ΑΛΕΟΥΣΙ ΜΥΛΟΙ, ΑΛΕΟΥΣΙ ΔΕ ΛΕΠΤΑ…(παροιμία, από το ηθικό οπλοστάσιο των προγόνων μας…)
Αργά, αλέθουν οι μύλοι της δικαιοσύνης των Θεών, όμως προσοχή, γιατί αλέθουν με λεπτότητα και τελειότητα…
Ας έχουμε εμπιστοσύνη, στη θεία δίκη. Μπορεί να αργεί, σύμφωνα με τη δική μας ανθρώπινη ανυπομονησία να δικαιωθούμε, αλλά «επεξεργάζεται» κάθε αδικία με λεπτομέρεια και ακρίβεια, ώστε να αποδίδεται δίκαιο απόλυτα και, με αμείλικτο τρόπο.
…Δυστυχώς, η αίσθηση των περισσότερων από εμάς, που βιώνουμε το χάος του 21ου αιώνα στην Ελλάδα, είναι ότι επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου και ο αδύναμος, που αδικείται, δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του…
Αυτό ισχύει σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, όπου γίνονται ανακατατάξεις ηθών και πληθυσμών.
Η Ευρώπη, βρίθει πλέον τριτοκοσμικών Ασιατών και Αφρικανών, αλλόθρησκων, με εντελώς διαφορετική εθνική συνείδηση, που όμως είναι παγιωμένη και πολλές φορές λειτουργεί ως έναυσμα για πάσης φύσεως ακρότητες και κυρίως εγκληματικές δραστηριότητες.
Από την άλλη, λόγω οικονομικών συμφερόντων, δεχόμαστε όλοι μας πλύση εγκεφάλου, σχετικά με τον «μπαμπούλα φασισμό», που πρέπει πάσει θυσία, να καταδικάζουμε, ακόμα κι αν οι ακραιφνείς «δημοκράτες» βαπτίζουν το ψάρι -κρέας! Φταίει η «φασίστρια ακροδεξιά» Μαρίν Λεπέν, αν οι Γάλλοι, αυτός ο ευγενικός λαός, αγανάκτησαν, που «οι προστατευόμενοι» (…από το σύστημα της διαφθοράς της δημοκρατίας- γιατί αυτό ακριβώς είναι οι βάρβαροι αυτοί)…σφάζουν τους ιερείς τους, στο γόνατο, μέσα στους ναούς τους, κάηκε η Παναγία των Παρισίων στα καλά καθούμενα, βιώνουν πρωτοφανή εγκληματικότητα και τρομοκρατικές ενέργειες και αποφάσισαν να την ψηφίσουν!
Φταίνε οι Ούγγροι, που ψηφίζουν τον Ορμπάν, που εκλέγεται κι επανεκλέγεται από το λαό του, με δημοκρατικές διαδικασίες, τις οποίες, οι «κριτές κι επικριτές των δημοκρατιών», αμφισβητούν προσβάλλοντας τη βούληση του Ουγγρικού λαού. Ενός λαού αυτοκρατορικού, με ιστορία τιμών κι αριστοκρατία, που ανέκοψε τον τουρκικό επεκτατισμό στη Δύση με τη μάχη του Σίγκετβαρ το 1566…
Ομοβροντίες πυρών, από τα συστημικά μέσα, «ενημέρωσης», να μας πείσουν ότι το φάντασμα του Χίτλερ, οδηγεί τους σημερινούς αγανακτισμένους Γερμανούς, να στρέφονται στο «φασισμό», επειδή ψηφίζουν ακροδεξιά, μήπως και γλιτώσουν τη χώρα, τα παιδιά και τις περιουσίες τους, από τους «κακόμοιρους», που σφάζουν με κουζινομάχαιρα στα καλά καθούμενα αθώους πολίτες!
Αναρωτιέται επομένως καθημερινά, ο Ευρωπαίος πολίτης, ποιος είναι ο ιθύνων νους, που οδηγεί τη σημερινή Ευρώπη, σε αυτοεξευτελισμό, αναίρεση των αξιών της χριστιανικής θρησκείας και των εθνικών ιδανικών τών άλλοτε υπερήφανων λαών της.
Δεν μπορεί η αγάπη προς την πατρίδα, να θεωρείται «φασισμός», «ακροδεξιά σκέψη», «ναζισμός» και άλλοι «μπαμπουλοειδείς» χαρακτηρισμοί, να επιστρατεύονται πολεμώντας τη λογική μας.
Ο σημερινός πολίτης, βαρέθηκε να ζει σε χώρες, που καθίστανται βασίλεια των εξαιρέσεων. Να παρακολουθεί συχνότητες μέσων μαζικής ενημέρωσης, που ο ίδιος πληρώνει με τους φόρους του, να προβάλλουν εξαιρέσεις ως κανόνες, πολεμώντας τον ορθολογισμό.
Διάβολε. Δε γράφει η πλειονότητα των ανθρώπων με το αριστερό, όπως οι ηθοποιοί στις περισσότερες ταινίες, που προβάλλονται.
Δεν αλέθουμε τα πάντα. Δεν είναι ωραίος, ένας κήπος, όπου όλα τα άνθη, έχουν το ίδιο χρώμα. Δεν είναι ρατσιστής, αυτός, που αγαπά όλες τις φυλές του κόσμου, με τις αξίες και τις ιδιαιτερότητες τους στον τόπο τους. Δεν βάζουμε τη φωτιά, αγκαλιά με τη βενζίνη, στον ίδιο χώρο.
Πίσω από αυτήν την κατάπτυστη προπαγάνδα, κρύβεται ο αισχρότερος ρατσισμός, του κόσμου. Είναι ο ρατσισμός της διεφθαρμένης ελίτ, που έχοντας συγκεντρώσει τον πλούτο μας, προσπαθεί να δημιουργεί συνεχώς συνθήκες απώλειας του δυτικού πολιτισμού μας. Άρση κάθε κοινωνικού ορίου και φραγμού, δημιουργώντας συνθήκες μήλου της Έριδος…
Εκφυλισμό της δικαιοσύνης. Τρομοκρατία. Διαφθορά. Όλα αυτά, ανθίζουν όπου δεν υπάρχουν λογική και αρχές…
Τέσσερα χρόνια, περίμενε, ηλικιωμένο άτομο, που είχε εκδιωχθεί από την νόμιμη εστία του, να επιστρέψει σε αυτήν, ώστε να επιβιώσει τα τελευταία έτη της ζωής του, στο χώρο, που αγαπούσε. Τέσσερα χρόνια αργής, πολυέξοδης, βασανιστικής απονομής δικαιοσύνης, που πρόλαβε ο θάνατος. Ο θύτης, έγινε… θύμα! Ουδείς εκ των νομοθετών, που προφανώς θεωρούν ότι οι ίδιοι, δεν θα γεράσουν ποτέ, να πέσουν σε χέρια ασεβή, θεώρησε πρέπον, οι διαδικασίες, που αφορούν ηλικιωμένα άτομα, με νήμα ζωής αβέβαιο, σαθρό και ελάχιστο, να γίνονται με προτεραιότητα. Ο θάνατος, δικαιώνει όσους συνήθως με πρόσχημα την έκπτωση νοητικών λειτουργιών των ηλικιωμένων και τη σωματική τους αδυναμία, τους αδικούν, ληστεύουν, ταλαιπωρούν, οδηγούν σε βασανιστικό θάνατο…
Και η δικαιοσύνη, ανυπεράσπιστη μπροστά σε τόση ανηθικότητα και δηλητήριο ψυχών, πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε μάρτυρες και ασύστολους ψευδομάρτυρες…
Για τούτο, καλό είναι να ελπίζουμε στους θείους νόμους, που αλέθουν αργά τις υποθέσεις μας, αλλά με μεγίστη λεπτότητα και σημασία σε λεπτομέρειες, που η ανθρώπινη δικαιοσύνη, αδυνατεί να επεξεργαστεί.
Η Ελλάδα μας, πλημμυρίζει, καίγεται, η θάλασσα μολύνεται, το νερό λιγοστεύει, όσο τα παιδιά μας ξενιτεύονται και κανείς νέος πλέον δεν δημιουργεί οικογένεια. Οι «υπηρεσίες» προφανώς, είχαν αποφασίσει να λύσουν το πρόβλημα της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα, με τις μεταναστευτικές ροές και την αστυφιλία. Δυστυχώς, το αυγό αυτό, ήταν κλούβιο και βρωμερό…
Αν εμείς οι ίδιοι, αρνούμεθα τις αρχές, που μας γαλούχησαν, πέφτουμε στη φάκα με το τυράκι της καλοπέρασης και του τρυφηλού απατηλού τρόπου ζωής, χάνοντας την ουσία και στο εγγύς μέλλον τα παιδιά μας, δεν θα έχουν τόπο να σταθούν. Στο κάτω κάτω, οι θεοσεβούμενοι πρόγονοι μας, που έτρωγαν όσπρια κι έκαναν μπάνιο κάθε Σάββατο, κράτησαν την Ελλάδα, στα σημερινά της σύνορα. Ούτε την έκαιγαν να φτιάξουν οικόπεδα για κακόμοιρους, ούτε επέτρεπαν να την αγοράζουν πόντο – πόντο αλλοεθνείς και Τούρκοι, ούτε έστηναν αιολικά πάρκα αμφισβητούμενης ωφέλειας, πάνω από καμένες περιουσίες.
Καθένας, ήταν υπεύθυνος για την εργασία του και ας φορούσε όλη την εβδομάδα, το ίδιο μπαλωμένο πανταλόνι από Ελληνικά κασμήρια, που ήταν τα καλύτερα του κόσμου. Ψάχνουμε τον υπεύθυνο, για τις τραγωδίες, στο Μάτι, τα Τέμπη, τα καμένα, τα διαλυμένα… Δεν ευθύνεται μία μόνη, αλλά μία αλληλουχία κυβερνήσεων, όπου οι διαρκείς δημοκρατικές κομματικές «κοκορομαχίες», αποτελούν καθημερινό θέμα συζήτησης αντί για το αυτονόητο: Να κάνουν όλοι σωστά τη δουλειά τους. Να έχουν τα προσόντα. Να μπορούν… Κι αν δεν μπορούν, να έχουν το θάρρος να ρωτούν εκείνους, που αποδεδειγμένα γνωρίζουν, δίχως να αρκούνται στα παιδιά του εκάστοτε κομματικού σωλήνα.
Δυστυχώς όμως, σε μια εποχή, που η δεξιά λογική δαιμονοποιείται, σε αντίθεση με την αριστερόστροφη διανόηση της ισότητας των ανίσων, φθάσαμε στο σημείο στην Ελλάδα, να εκτιμάται το επίχρυσο περιτύλιγμα, κι ας βρίθει περιττώματα το περιεχόμενο…
Όμως οι μύλοι των θεών εξακολουθούν να αλέθουν…
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός