“Tο φόρεμα του φιδιού”

Εκείνη η θεια η Κ. πάντα είχε ενδιαφέρουσες και κάπως… ιδιόρρυθμες ιδέες. Κι εγώ βέβαια, μικρός και πρόθυμος όπως ήμουν, δεν έλεγα ποτέ όχι στις “συμβουλές” της. Να σας θυμίσω το κόλπο με το κοκαλάκι της νυχτερίδαςq Το σχέδιο έπιασε με μερικές μεγαλοκοπέλες, αλλά σε μένα δεν είχε αποτέλεσμα, τα κορίτσια δεν με κυνηγούσαν ακόμα. Και δεν ήταν πως διάλεξα λάθος κοκαλάκι,  είχα πάρει το καλύτερο! Τέλος πάντων, αυτή ήταν μια άλλη ιστορία.

Ωστόσο η θεια είχε κάτι πιο ξεχωριστό στο μυαλό της για να με “σώσει” από την μοναξιά, και να με βάλει στο παιχνίδι των κοριτσιών. Μετά το κοκαλάκι της νυχτερίδας, τώρα μου είχε βρει το “φιδίσιο φόρεμα”, ένα τέχνασμα που, όπως πίστευε, θα μου έφερνε τύχη και θα έλκυε τα κορίτσια.

“Αν μ’ αυτό το πράγμα δεν καταφέρεις να τραβήξεις την προσοχή των κοριτσιών, με τίποτα δεν θα τα καταφέρεις!”, μου είχε πει την τελευταία φορά, και γω τρόμαξα…

Η θεια ήταν κάτι σαν τοπική σοφία. Τι να κάνω; Ξεκίνησα να βρω το φιδίσιο φόρεμα! Από χωράφι σε χωράφι και από φάρμα σε φάρμα, στο τέλος το βρήκα. Λεπτεπίλεπτο, σε άριστη κατάσταση, γυαλιστερό…, τι να σας πω, μαγεία! Το έβαλα σε μια σακούλα, και κρατώντας το με ευλάβεια πήγα κατευθείαν στη θεια.

“Μπράβο σου”, μου είπε ενθουσιασμένη, “θα το καρφιτσώσουμε στο ρεβέρ του παντελονιού σου”. Ήταν στην μόδα τότε εκείνα τα κοντά παντελονάκια με ρεβέρ. Με μεγάλη προσοχή, το στερέωσε γύρω – γύρω με καρφίτσες, σαν να έκανε χειρουργική επέμβαση. Έγινε ένα αριστούργημα. Μετά, με χτύπησε στον ώμο και με σοβαρό ύφος μου είπε, “τώρα πήγαινε, και να δεις τι έχει να γίνει στο σχολείο!”

Πήρα δρόμο για το Σχολείο, με το φιδίσιο φόρεμα καλά καρφωμένο στο ρεβέρ. Στην αρχή, περπατούσα με προσοχή, σχεδόν φοβισμένος μήπως το χάσω. Αλλά σιγά – σιγά άρχισα να φαντάζομαι τα κορίτσια να με κοιτάζουν με θαυμασμό. Ήμουν σίγουρος ότι θα προκαλούσα αίσθηση…

Ένιωθα ότι έρχονται μεγάλες επιτυχίες. Η φαντασία μου οργίαζε… Τώρα το σχέδιο ήταν να βρεθώ ανάμεσα στα κορίτσια, όχι στους φίλους μου, που με καλούσαν για ποδόσφαιρο.

Οι πρώτες μου προσπάθειες να τραβήξω την προσοχή απέτυχαν παταγωδώς. Τα περισσότερα κορίτσια δεν μου έδωσαν καμία σημασία. Αυτές που έδειξαν προθυμία να πιάσουμε κουβέντα δεν ήταν του γούστου μου. Απογοητεύτηκα, “…έψαχνα μέρες να βρω το φιδίσιο φόρεμα για δυο κουβέντες με λάθος κορίτσια;!”

Και εκεί που ετοιμαζόμουν να παραδεχτώ την ήττα μου, άλλαξε το σκηνικό. Με πλησίασε η Ξ., το ωραιότερο κορίτσι του σχολείου. Ψηλή, με μακριά μαλλιά και μια από τις καλύτερες μαθήτριες της τάξης. Πάντα μου άρεσε, αλλά ποτέ δεν είχα βρει το θάρρος να της μιλήσω. Και τώρα…, τώρα στεκόταν μπροστά μου με το γλυκό της το χαμόγελο.

Τα λόγια της έβγαιναν ήρεμα, με έναν αέρα φυσικότητας. “Πώς και δεν παίζεις σήμερα; Σε έψαχναν οι φίλοι σου για την ομάδα…”, μου είπε.

Προσπάθησα να πω κάτι έξυπνο, αλλά η γλώσσα μου δεν βοηθούσε. Κάτι απάντησα, δεν θυμάμαι τι, γιατί είχα χαθεί στα μάτια της…

Εκείνη τη στιγμή βεβαιώθηκα ότι το φιδίσιο φόρεμα δούλευε, όπως το είχε υποσχεθεί η θεια μου.

Όμως, κάθε ρομάντζο έχει και τους ανταγωνισμούς του. Δεν είχα προλάβει να χαρώ το ενδιαφέρον της όμορφης Ξ., και ξαφνικά να σου και η Θ. Στην αρχή έκανε ότι τάχα δεν με είδε, αλλά μετά μπήκε στην κουβέντα επιθετικά. Απευθυνόμενη στην Ξ., προσπάθησε να την μειώσει στα μάτια μου, “μπα, δεν ήξερα ότι έχετε τόσα κοινά ενδιαφέροντα…, πότε μου γίνατε κολλητοί; Τι βλέπω, το φορεματάκι σου έγινε μαγνήτης για παρέες;!”. Βλέποντας εμένα σαστισμένο από τη συμπεριφορά της, μου μίλησε κοφτά, με παρεξηγημένο ύφος, “και τι είναι δυνατόν να συζητάτε οι δυο σας;!”, ρίχνοντας συγχρόνως απαξιωτικές ματιές στην Ξ.

Η Θ. δεν ήταν λιγότερο όμορφη και, για να πούμε την αλήθεια, είχε δείξει και στο παρελθόν ενδιαφέρον για μένα.

Ήταν από αυτές τις κοπέλες που πάντα προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή, και τώρα η παρουσία της Ξ. την ενοχλούσε.

Η ατμόσφαιρα άρχισε να ηλεκτρίζεται. Από τη μια η Ξ. προσπαθούσε να μου μιλήσει κανονικά, κι από την άλλη οι σπόντες της Θ. έπεφταν σαν βροχή. Ένα είδος άτυπης ζήλιας είχε ξαφνικά εμφανιστεί, και εγώ…, εγώ στην μέση προσπαθούσα να ισορροπήσω το χάος.

Πρέπει να ομολογήσω πάντως ότι ένιωθα μεγάλη αυταρέσκεια.

Μόνο που σκέφτηκα: “Μήπως το είχα παρακάνει με το φιδίσιο φόρεμα; Μήπως θα έπρεπε να είχα κόψει μικρότερο κομμάτι, για να μη δημιουργείται συνωστισμός από κορίτσια;!”.

Κρατήθηκα να μην ξεσπάσω σε γέλια. Μάλλον το φορεματάκι του φιδιού δούλευε υπερβολικά καλά, ανεξαρτήτως των συνοδών περιπλοκών.

Και ενώ μέσα μου ήξερα πως τα πράγματα είχαν ξεφύγει από τον έλεγχο, το κουδούνι της τάξης χτύπησε σαν σωτήρια καμπάνα, και όλα έληξαν τουλάχιστον για την ώρα. Ήμουν σίγουρος, όμως, πως η ιστορία δεν είχε τελειώσει. Το παιχνίδι μόλις είχε αρχίσει, και αυτή τη φορά όχι μεταξύ του πάνω και του κάτω μαχαλά, όπως παίζαμε στο ποδόσφαιρο. Το φιδίσιο το φόρεμα είχε φέρει τύχη. Μερικές φορές, όμως, αυτή έρχεται μαζί με την ζήλια και την ένταση. Κι εκεί που πίστευα ότι θα είχα επιτυχίες, συγχρόνως διαπίστωνα, ότι με τα κορίτσια δεν είναι πάντοτε τόσο απλά τα πράματα…

Το φιδίσιο το φόρεμα τράβηξε την προσοχή, αλλά δεν έλεγξε ό,τι ακολούθησε. Η πραγματική τέχνη δεν είναι να μαγνητίζεις τους άλλους, αλλά να ξέρεις τι να κάνεις όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στην ένταση και την επιθυμία.

Αυτές οι πρώτες εμπειρίες με τα κορίτσια ήταν αστείες και αμήχανες. Κοιτώντας πίσω, γελάω με την αφέλεια μου, την αίσθηση ότι ένα μικρό τέχνασμα, ένα φυλαχτό, θα μπορούσε να ελέγξει τα πάντα. Όμως, όσο περνούσε ο καιρός, άρχισα να καταλαβαίνω πως αυτά τα “μαγικά κόλπα” δεν κρατούν για πολύ. Ναι, μπορεί να έφερναν προσωρινή προσοχή, αλλά δεν μου έδειχναν πώς να διαχειριστώ την ζήλια, την ένταση ή ακόμα και τα αληθινά συναισθήματα των άλλων.

Τελικά, εκείνη η εμπειρία με το φιδίσιο φόρεμα ήταν το πρώτο μου μάθημα για κάτι πιο σημαντικό, ότι οι σχέσεις δεν χτίζονται με κόλπα. Η μαγεία, εάν υπάρχει, βρίσκεται στην αλήθεια που μοιραζόμαστε με τους άλλους, στα αληθινά συναισθήματα που πρέπει να μάθουμε να εκφράζουμε και στις ισορροπίες που πρέπει να κρατάμε.

Το φιδίσιο φόρεμα μπορεί να έκανε την αρχή, αλλά εκείνη η εμπειρία στο σχολείο ήταν το πρώτο μάθημα για το πόσο πολύπλοκες μπορεί να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.

Με τον καιρό, έμαθα επίσης ότι ο πραγματικός τρόπος για να κερδίσεις την προσοχή, και κυρίως την καρδιά των άλλων, είναι να είσαι ο εαυτός σου. Τα κορίτσια που κάποτε προσπαθούσα να εντυπωσιάσω με μαγικά κόλπα και τεχνάσματα, τελικά έδειξαν ενδιαφέρον όταν έμαθα να είμαι αυθεντικός.

Η ιστορία του φιδίσιου φορέματος έμεινε ως μια ανάμνηση για μένα, μια ιστορία που πολλές φορές έχω διηγηθεί με γέλιο και με μια δόση νοσταλγίας. Μια ιστορία για να μου θυμίζει, ότι οι αληθινοί δεσμοί φτιάχνονται με ειλικρίνεια, υπομονή, και αυθεντικότητα, όχι με μαγικά φορέματα…

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος