Ο πλούτος
Την παρόρμηση μου να γράψω την δημιούργησε η θέαση μιας από τις πιο αξιόλογες και δημοφιλείς κωμωδίες του πελώριου Αριστοφάνη «ο πλούτος».
Ήταν πραγματικά μια εξαιρετικά ποιοτική παράσταση σκηνοθετημένη από τον Γιάννη Κακλέα με υπέροχη ερμηνεία από ηθοποιούς του θεάτρου Βορείου Ελλάδας και με πολλά σημαντικά μηνύματα.
Βέβαια τα θεατρικά έργα υπήρχαν και θα υπάρχουν όχι μόνο για να διασκεδάσουν αλλά κυρίως να διδάξουν και να αφυπνίσουν τον κακόμοιρο άνθρωπο που αγωνίζεται καθημερινά για να κερδίσει τα προς το ζην. Έτσι ο μεγάλος Αριστοφάνης περιγράφει την πορεία πολύ φτωχών ανθρώπων προς την καταξίωση και τον πλουτισμό. Και τότε μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως μπορεί ένας αγαθός και τίμιος άνθρωπος να μεταβληθεί σε έναν άνθρωπο επιδειξιομανή, εγωιστή, χωρίς ηθικούς φραγμούς, σε ένα τέρας.
Είναι οι λεγόμενοι νεόπλουτοι. Είναι οι άνθρωποι που ξεχνούν τα δεινά της πενίας τους πολύ γρήγορα και γίνονται άκαρδοι και σκληροί. Μέσα σε λίγο καιρό χάνουν τα τελευταία ψήγματα της συμπόνια της αλληλεγγύης, και της εν συναίσθησης και πατούν επί πτωμάτων, προκειμένου να αυξήσουν αλλά και να διατηρήσουν την οικονομική τους ευμάρεια. Ετσι αποκαλύπτεται η ένδεια ηθικών αξιών, η ανυπαρξία κοινωνικής αλληλεγγύης και η ανόητη συσσώρευση υλικών αγαθών.
Ο άνθρωπος γίνεται άπληστος και κυνηγός του ατομικού συμφέροντος. Αντί λοιπόν να διαθέσουν τα μεγάλα αποθέματα του πλούτου τους για το καλό του συνανθρώπου τους, της πόλης τους , του κράτους τους επιδίδονται στη χυδαία επίδειξη του πλούτου τους.
Δυστυχώς το θέμα έχει βαθιές πολιτικές προεκτάσεις. Κάθε πολίτης που εκλέγεται και παίρνει κάποιο αξίωμα στη διακυβέρνηση του τόπου, αντί να σκύψει και να αφουγκραστεί τις ανάγκες των συμπολιτών μεταβάλλεται σε ένα διώκτη των υπολοίπων.
Χρησιμοποιεί το δημόσιο χρήμα για το προσωπικό του συμφέρον και στο τέλος της τετραετίας του αφήνει άδεια ταμεία για να έλθει ο επόμενος και να βάλει μεγαλύτερους φόρους ώστε να μπορέσει και αυτός να σφετεριστεί και να οικειοποιηθεί το δημόσιο χρήμα.
Έτσι οι περισσότεροι πολίτες ψηφίζουν βάσει ατομικού συμφέροντος και όχι για το καλό του συνόλου. Επανεκλέγονται άχρηστοι και χωρίς ηθικούς φραγμούς πολιτικοί για να συνεχίσουν να καταστρέφουν και να ξεπουλάνε την χώρα μας. Ανάξιοι απόγονοι ενός Λεωνίδα, ενός Σωκράτη, ενός Κολοκοτρώνη, ενός Παπαφλέσσα λερώνουν τα ιερά και τα όσια.
Και πως να απαλλαγεί η Ελλάδα από αυτούς; Αυτή την Ελλάδα θέλουμε να παραδώσουμε στην επόμενη γενιά; Μα ψηφίζοντας με τα μάτια στραμμένα στο συμφέρον της πατρίδας μας και όχι στο ατομικό… Ο καθένας ας προβληματιστεί για το τι πρέπει να κάνει γιατί σε λίγο η Ελλάδα δεν θ’ ανήκει πλέον στους Έλληνες.
Κλαίρη Παπαντωνάκου