Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ..200 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑΣ 1827- 2027 ΜΕΓΑΛΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ του Ιωάννη Σπ. Λαζαράκου

Δημοσίευμα Εικοστό Έβδομο

Ιστορικά μηχανουργεία και ναυπηγεία στον Πειραιά

του Χρήστου Γ. Μαλτέζου. (Δέκατο Μέρος).

Επίλογος

Η απίστευτα μεγάλη ποικιλία προϊόντων των ιστορικών μηχανουργείων του Πειραιά, είναι εξωπραγματική για τα σημερινά δεδομένα. Όμως αυτή ακριβώς η ακραία διαφοροποίηση υπήρξε το βασικό γνώρισμα των πρώτων εκείνων μηχανουργείων. Παρατηρούμε ότι η τεράστια γκάμα των προϊόντων τους περιλαμβάνει ογκώδεις μεταλλικές κατασκευές δημοσίων έργων, πλοία, ατμομηχανές, αντλίες, μαγγάνια, πιεστήρια, διακοσμητικά κάγκελα, εργαλεία, κλπ. Αυτή η παραγωγή που χρονικά προηγήθηκε της περισσότερο εξειδικευμένης και μαζικής παραγωγής, έδωσε την δυνατότητα ανάπτυξης σε όλες τις εκφάνσεις της παραγωγικής οικονομίας εκείνου του καιρού.

Τα ίδια μηχανουργεία με τα διαφορετικά μηχανήματά τους βοήθησαν να αξιοποιηθούν όλοι οι επιμέρους τομείς παραγωγής των βασικών -και όχι μόνο- προϊόντων όπως τα αγροτικά (ελιά, σιτάρι, σταφύλι) από τις μικρές βιοτεχνίες στην επαρχία έως τα μεγάλα ατμοκίνητα εργοστάσια που βρίσκονταν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η Ελληνική βιομηχανία ήταν σε θέση, μέσω αυτών των ιστορικών μηχανουργείων, να κατασκευάζει η ίδια τον μηχανολογικό της εξοπλισμό. Η αυτονομία αυτή είχε ιδιαίτερη βαρύτητα στη περίοδο εκβιομηχάνισης του 19ου αιώνα.

Κλείνουμε την παρούσα ενότητα με τα αρχοντικά μνημεία στο Δημοτικό Κοιμητήριο της Ανάστασης Πειραιά δύο μεγάλων βιομηχανικών οικογενειών του Άγγλου ΤΖΩΝ ΜΑΚ ΔΟΥΑΛ (1890) και του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΡΕΤΣΙΝΑ (1908). Τα Μνημεία αυτά σήμερα που δυστυχώς παραμένουν ασυντήρητα στον αμείλικτο χρόνο αποτελούν πολιτιστική κληρονομιά του Πειραιά και μας θυμίζουν παράλληλα τον πλούτο της Βιομηχανικής Ανάπτυξης, αλλά ταυτόχρονα και το κατάντημα της Χώρας μας εξ’ αιτίας των τρωκτικών της πολιτικής και της αφέλειας των πολιτών στα πολιτικά δρώμενα που πιστεύουν και δοξάζουν αυτούς που αποκαλούν τη μικρή ίσως, σε γεωγραφική έκταση Ελλάδα, αλλά ΜΕΓΑΛΗ σε πνεύμα και έργα «ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ» και τους Έλληνες «ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ». Και πώς να το ονομάσουμε; Αισχρή Ιστορική πλαστογραφία, ή ηλιθιότητα, ή προδοσία ή ό,τι άλλο; ΝΤΡΟΠΗ ΑΙΣΧΟΣ ΝΤΡΟΠΗ…

Σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, δεν υπάρχει συγκροτημένος βιομηχανικός κλάδος με ενιαία χαρακτηριστικά και κοινές προοπτικές, παρά τα κάποια διάσπαρτα αξιόλογα μηχανουργεία ανά την επικράτεια. Στον σημερινό Πειραιά, ο κλάδος των μηχανουργείων και μηχανοποιείων αποτελεί παρελθόν. Είναι παραμελημένος και θα ήταν ξεχασμένος εάν δεν καταγράφονταν στην ιστορία μέσω της βιομηχανικής αρχαιολογίας. Όμως η ιστορία του μας υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να χάσουμε το πολύτιμο νήμα της παραγωγικής μας ανάπτυξης στο μέλλον.

Σήμερα τελειώσαμε την αναδημοσίευση της σπουδαίας εργασίας του Δρος Χρήστου Γ. Μαλτέζου, Χημικού Αξιολογητή Συστημάτων Διαχείρισης Ποιότητας και Ερευνητή Συγγραφέα που με φιλικά και ευγενικά αισθήματα μας πρόσφερε προκειμένου οι σημερινοί Πειραιώτες και γενικά οι Έλληνες να πληροφορηθούν ποια ήταν η τεράστια βιομηχανική και παραγωγική ανάπτυξη της Χώρας μας και πώς την κατάντησαν τα διάφορα τρωκτικά και λαμόγια. Η κραυγή αγωνίας του κ. Χρήστου Μαλτέζου για το μέλλον, δυστυχώς δεν δείχνει πως έχει συγκινήσει κανέναν…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *