“Το αμόλυντο που δεν διαρκεί”
Χιόνια παντού! Και ο νους μου ταξιδεύει στο τότε. Ήμουν παιδί, στο Αρσένι της Σκύδρας, όταν έμαθα για πρώτη φορά την γοητεία του χιονιού. Κάθε Χειμώνα, σχεδόν αδιάλειπτα, οι πρώτες νιφάδες κατέβαιναν σιγανά, σαν να ήθελαν να μας προετοιμάσουν για την άφιξη ενός αθόρυβου θαύματος. Για εμάς, τα παιδιά, το χιόνι δεν ήταν απλώς καιρικό φαινόμενο, ήταν γιορτή. Κάναμε τσουλήθρες στις πλαγιές, χτίζαμε χιονανθρώπους, και γελούσαμε καθώς τα μάγουλά μας κοκκίνιζαν από το κρύο.
Όμως, μέσα στην χαρά μου, υπήρχε πάντα μια λεπτή σκιά, μια ανεπαίσθητη μελαγχολία. Δεν ήταν η ανησυχία για τις καλλιέργειες, για το αν η παγωνιά θα καταστρέψει τα δέντρα, αυτά ήταν μέλημα των μεγάλων. Ο δικός μου καημός ήταν άλλος. Ήταν το χιόνι. Όχι ως υλική υπόσταση, αλλά ως ιδέα, ως σύμβολο καθαρότητας και αθωότητας.
Το χιόνι, όπως το έβλεπα, ήταν τέλειο μόνο στην αρχή. Όταν έπεφτε απαλά την νύχτα, σκέπαζε τα πάντα με ένα απέραντο, αψεγάδιαστο λευκό. Ήταν σαν να έβαζε η φύση μια νέα, άγραφη σελίδα επάνω στον κόσμο μας. Εκείνες οι πρώτες ώρες, πριν οι άνθρωποι ξυπνήσουν, ήταν ιερές για μένα. Έτσι, συνήθιζα να ξυπνάω από το χάραμα, πριν τα βήματα των περαστικών βεβηλώσουν αυτό το αγνό τοπίο.
Οι πρώτες πατημασιές ήταν πάντα οι πιο δύσκολες. Κάθε ίχνος έμοιαζε με πληγή επάνω σε κάτι παρθένο. Το λευκό χάλαγε, και μαζί του χανόταν κάτι που δεν μπορούσα να εκφράσω. Ήταν σαν να έβλεπα την ζωή να εισβάλλει στο όνειρο, μια ζωή γεμάτη λάσπες, σκόνες και βάρη.
Μεγαλώνοντας, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η εμμονή μου με το χιόνι δεν ήταν απλώς μια παιδική ευαισθησία. Ήταν κάτι βαθύτερο. Ήταν η πρώτη μου συνειδητοποίηση πως το αμόλυντο είναι σπάνιο, πως το τέλειο δεν μπορεί να διαρκέσει. Το χιόνι, όπως κάθε όμορφο πράγμα, είναι παροδικό. Κι αυτή η παροδικότητα, αυτή η φθορά, είναι αναπόφευκτη.
Οι σόλες δεν κουβαλούσαν μόνο λάσπες. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως κουβαλούσαν και την αλήθεια της ζωής, το βάρος της καθημερινότητας, τις επιλογές μας, τις μικρές και μεγάλες μας αδυναμίες.
Το αμόλυντο δεν υπάρχει, ή αν υπάρχει, είναι μόνο για λίγο. Όσο για το απόλυτο λευκό, είναι δυσεύρετο.
Τώρα πια, όταν χιονίζει, προσπαθώ ακόμα να δω την ομορφιά. Προσπαθώ να θυμηθώ εκείνη την πρωινή χαρά, όταν όλα ήταν ακόμα τέλεια, πριν το βάρος των βημάτων μαγαρίσει την γη. Αλλά ξέρω πια ότι το χιόνι δεν είναι μόνο ένα σύμβολο καθαρότητας. Είναι και μια υπενθύμιση ότι τίποτα δεν μένει αγνό για πάντα.
Παρόλα αυτά, χαρείτε το χιόνι. Κοιτάξτε το όπως είναι, αληθινό, φευγαλέο, γεμάτο υποσχέσεις που δεν κρατάνε για πολύ. Μα θυμηθείτε και κάτι ακόμα, προσοχή στις σόλες σας. Γιατί κάθε βήμα που κάνετε αφήνει ένα ίχνος. Κι αυτό το ίχνος, είτε πάνω στο χιόνι είτε στην ζωή, πάντα κάτι σημαίνει!
Νίκος Καρβουνάς
Πνευμονολόγος