“Ουτοπία”
Ένα ταξίδι σκέψεων ανάμεσα στην απουσία και στην προσμονή…
Είχα υποσχεθεί να σε σκέφτομαι… Να είσαι μέσα μου διαρκώς…
Αυτό μου έμεινε από σένα. Μια υπόσχεση και ένα κενό τόσο μεγάλο, που το σεβάστηκε ακόμα και ο χρόνος.
Όταν έφυγες, τα ρολόγια σταμάτησαν.
Οι δείκτες τους κόλλησαν σε ένα σημείο που έγραφε το όνομά σου.
Από τότε, δεν υπήρξα ποτέ ο ίδιος.
Δεν ζούσα, μόνο επιβίωνα.
Οι μέρες περνούσαν άδειες, κι εγώ έψαχνα απεγνωσμένα ένα σημάδι σου. Έναν ψίθυρο, ένα άγγιγμα. Κάτι που να λέει πως ο χρόνος δεν με πρόδωσε εντελώς. Όμως το μόνο που αντίκριζα ήταν μια απέραντη σιωπή.
Έτσι έφτιαξα μέσα μου έναν κόσμο που συμμετείχες κι εσύ. Ένα μέρος όπου οι δείκτες των ρολογιών είχαν ξαναρχίσει να γυρίζουν. Όπου η ζωή μου ξανάβρισκε νόημα.
Σε φανταζόμουν δίπλα μου, να γελάς, να μιλάς, να μου κρατάς το χέρι, όπως τότε. Ζούσα μέσα σε αυτό το όνειρο. Ζούσα για εσένα, ακόμα κι αν εσύ δεν ήσουν κοντά μου.
Γιατί ξέρω πως θα γυρίσεις. Πάντα επιστρέφεις.
Από την πρώτη στιγμή που σε είδα, ήξερα πως ήσουν δική μου. Σαν να σε γνώριζα από πάντα. Η καρδιά μου σου ανήκε πριν καν βρεθούμε.
Όταν γυρίσεις, όλα θα αλλάξουν. Θα γεμίσεις ξανά τις στιγμές μου, θα δώσεις χρώμα στον άχρωμο κόσμο που έχτισα μόνος μου. Τότε οι δείκτες θα αρχίσουν να κινούνται αληθινά. Και γω θα ξαναρχίσω να ζω.
Μέχρι τότε, με την σκέψη μου θα σε κρατάω ζωντανή.
Γιατί δεν υπάρχει χρόνος χωρίς εσένα. Εσύ είσαι η αρχή και το τέλος του.
Νίκος Καρβουνάς
Πνευμονολόγος