«Δεν ήταν πια βρεγμένος”

Όλη μέρα η πόλη έλαμπε κάτω από τον ήλιο. Ξαφνικά, το απόγευμα, άρχισε να βρέχει. Χοντρές σταγόνες έπεσαν από τον ουρανό, πρώτα διστακτικά, ύστερα με ορμή. Μέσα σε λίγα λεπτά η βροχή είχε γίνει καταρρακτώδης. Ο κόσμος πανικοβλήθηκε. Άλλοι έτρεξαν να καλυφθούν κάτω από υπόστεγα, άλλοι σήκωσαν τσάντες, εφημερίδες, οτιδήποτε μπορούσε να τους προστατεύσει.

Εκείνος όχι!

Στην αρχή, το νερό κόλλησε στα ρούχα του, τα βάρυνε. Ύστερα, γλίστρησε στο δέρμα του, προσπάθησε να τρυπώσει και πιο βαθιά, στην ψυχή του. Μα δεν τον ένοιαζε. Δεν έσκυψε, δεν έτρεξε, δεν σήκωσε τα χέρια να αμυνθεί. Συνέχισε να περπατά, με το βλέμμα καρφωμένο μπροστά.

Από το κατώφλι ενός καταστήματος, μια γυναίκα τον κοίταζε. Τον ακολούθησε με τα μάτια της, σμίγοντας ελαφρώς τα φρύδια. “Γιατί;”, αναρωτήθηκε. “Γιατί δεν προστατεύεται;”.

Η βροχή θέριευε. Στην πόλη έμπλεκαν οι θόρυβοι από τις σταγόνες που χτυπούσαν στο τσιμέντο, με τα κορναρίσματα, και τα βήματα που βιάζονταν να κρυφτούν. Τα δικά του, όμως, ήταν σταθερά. Τα παπούτσια του έβγαζαν έναν υγρό, βαθύ ήχο σε κάθε βήμα, το παντελόνι είχε κολλήσει στα πόδια του, και τα μαλλιά του σχημάτιζαν μικρούς καταρράκτες που έπεφταν στους ώμους.

Δεν κοίταξε πίσω. Δεν σταμάτησε.

Στο βάθος, μέσα στο υδάτινο πέπλο, ένα φως τρεμόπαιξε. Έμοιαζε να τον καλεί. Το ακολούθησε.

Τα μάτια του φωτίστηκαν. Τα χείλη του άνοιξαν σε ένα χαμόγελο, όχι από χαρά, αλλά από κατανόηση. Ήταν ένα αληθινό χαμόγελο. Γιατί είχε μάθει. Είχε μάθει να περπατά χωρίς ομπρέλα. Να μη φοβάται. Να αφήνει την βροχή να τον μουσκεύει ως το κόκαλο, να τον ξεπλένει από κάθε τι περιττό.

Γιατί η βροχή δεν είναι εχθρός. Είναι κάθαρση, έλεγε…

Και όταν έφτασε στο τέλος του δρόμου κοίταξε γύρω του. Εκεί σταμάτησε.

Η πόλη έτρεχε ακόμα να προστατευτεί. Εκείνος, άνοιξε τα χέρια του διάπλατα, σαν να ήθελε να αγκαλιάσει όλη την καταιγίδα.

Και τότε το ένιωσε. Δεν ήταν πια βρεγμένος. Ήταν ελεύθερος.

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος