“Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;”

Από παιδί είχα την τάση να γίνομαι αυτό που θαύμαζα! Έβλεπα έναν ποδοσφαιριστή να κάνει μια απίθανη φιγούρα, και ξόδευα έναν ολόκληρο μήνα προσπαθώντας να την αντιγράψω. Μερικά χρόνια πριν από αυτό, είχε χαραχτεί στο μυαλό μου η εικόνα ενός σοφέρ, ξαπλωμένου κάτω από ένα χαλασμένο αυτοκίνητο, με τα χέρια μουτζουρωμένα από γράσα. Δεν ξέρω τι ακριβώς με συνεπήρε τότε, ίσως η αφοσίωσή του, ίσως η μυσταγωγία της μηχανικής, αλλά το είχα αποφασίσει, όταν μεγάλωνα, θα γινόμουν μηχανικός. Το δήλωσα και με καμάρι, όταν με ρώτησε η νονά μου, κι εκείνη χαμογέλασε και συμπλήρωσε, “α, πολιτικός μηχανικός!”.

Δεν ήξερα τι σήμαινε. Στο μυαλό μου, μηχανικός ήταν αυτός με τα λαδωμένα χέρια που πάλευε να φτιάξει το χαλασμένο αυτοκίνητο. Αλλά η νονά σίγουρα ήξερε. Ίσως να ήταν κάτι μεγαλύτερο, κάτι σπουδαιότερο. Συμφώνησα λοιπόν, κυρίως όμως με τον εαυτό μου…

Μεγαλώνοντας, η λίστα άλλαξε πολλές φορές. Ήθελα να γίνω μουσικοσυνθέτης, να γράφω μελωδίες που θα άγγιζαν ψυχές. Ήθελα να γίνω ζωγράφος, να αποτυπώνω σε καμβά ό,τι δεν μπορούσα να πω με λέξεις. Ήθελα να γίνω ποιητής, να πλάθω κόσμους με φράσεις που θα έμεναν στον χρόνο.

Και τελικά, δεν έγινα τίποτα απ’ όλα αυτά.

Ή ίσως έγινα λίγο από όλα. Έστω και προσωρινά, έστω και για λίγο. Γιατί τελικά αυτό είναι το νόημα της ζωής, όχι να γίνουμε κάτι σταθερό, αλλά να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να γίνει πολλά. Να δοκιμάσουμε, να ανακαλύψουμε, να αφήσουμε τον θαυμασμό να μας παρασύρει, έστω και για έναν μήνα, έστω και για μια ζωή.

Και τώρα;!

Τώρα, αν κάποιος με ρωτούσε: “Τι θα ήθελες να γίνεις, αν δεν ήσουν γιατρός;”.

Θα του έλεγα ειλικρινά:

“Δεν ξέρω”.

Γιατί όσο μεγαλώνουμε, δεν σταματάμε να γινόμαστε, δεν σταματάμε να ανακαλύπτουμε.

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος