Ο κουρέας μας

Μπαρμπέρικο το έλεγαν και μπαρμπέρη τον κουρέα, άκουγες να λένε: «…πάρε μου λίγο το σβέρκο, κανε μου ένα ξύρισμα, ψαλίδισε λίγο το μουστάκι» και στο τέλος το τεφτέρι γέμιζε από τον βερεσέ.

Τα εργαλεία ξαπλωμένα μπροστά, το ξυράφι με τον δερμάτινο ακονιστή όπου το πήγαινε με μαεστρία πέρα δώθε και στην συνέχεια το βούταγε στο τσίγκινο κύπελλο με το πράσινο οινόπνευμα. Κάθε πελάτης είχε το δικό του στυλ κουρέματος και αυτό το γνώριζε ο κουρέας και δεν τον ρωτούσε τι θα κάνει.