Το παραμυθάκι της Φωνής
Κίκο ο κοκορίκος
”Η άγνοια οδηγεί στον φόβο, ο φόβος οδηγεί στο μίσος και το μίσος οδηγεί στην βία” μονολογούσε στεναχωρημένος ο Κίκο ο λεβέντης κόκορας.
Εκείνη τη στιγμή πλησίαζε η Χαρίκλεια η ταχυδρόμος.
”Όλοι είμαστε άσχετοι, αλλά σε διαφορετικά αντικείμενα ο καθένας” του είπε ψιθυριστά.
”Ναι αλλά εγώ δεν ξέρω ούτε να γράφω Χαρίκλεια”.
”Για αυτό είναι οι φίλοι Κάθισε υπομονετικά δίπλα μου κι εγώ θα σου μάθω. Αλήθεια τι θα ήθελες να μάθεις για πρώτη φορά”;
”Μα φυσικά να γράφω τ’ όνομά μου. Να ξέρω ποιός είμαι βρε αδερφέ”.
”Σίγουρα δεν είσαι ο επικρουστήρας των πυροβόλων όπλων” του είπε χαμογελώντας η Χαρίκλεια.
”Μη γελάς γιατί θα τα φορτώσω στον κόκορα νομίζοντας πως κάνεις πλάκα μαζί μου”.
”Καλέ μου πετεινέ τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από το να βλέπεις άγνοια σε δράση”.
”Φοβάμαι φίλη μου γιατί άκουσα πως οι έχοντες άγνοια δεν επιθυμούν τίποτα Τρέμω”.
”Ξεκινάμε αμέσως Κίκο πριν έρθουν κι άλλοι κόκορες γιατί το ξέρεις καλά ”όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει”
θα είναι το μυστικό μας μέχρι να μάθεις να γράφεις.
”Σ’ ευχαριστώ καλή μου φίλη κι έτσι δε θ’ ακούω να λένε
”κάνω τον κόκορα” και άλλες φορές ”κοκόρου γνώση”.
”Ούτε θα μαλώνουμε σαν κοκόρια Κίκο μην το ξεχνάς” ανταπάντησε η Χαρίκλεια βγάζοντας από την ταχυδρομική της τσάντα ένα μεγάλο μολύβι κι ένα λευκό χαρτί.
Ζωή Μπούζα