Το παραμυθάκι της Φωνής
Το τραγουδάκι μας
Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε
καραβάκια στο ταξίδι δε με παίρνετε καλέ;
Δε με παί, δε με παίρνετε καλέ
ίσαμε το Γαλαξείδι, δε με παίρνετε, καλέ;
”Μα για αυτό είμαστε εμείς τα καράβια”
απάντησε το άσπρο καράβι
με καθαρή φωνή, με πίστη κι ελπίδα
Με ειλικρίνεια, αθωότητα κι έλαμψε ολόκληρο.
Και το κόκκινο σφύριξε απαλά
Εάν ψάχνεις την αγάπη ανέβα
Θα ζεσταθείς θα πλημμυρίσεις από εντάσεις
και θα συγκινηθείς
σαν τη φωτιά θα νιώσεις.
Και το απαλό κίτρινο έγνεψε
Όταν δημιουργείς νιώθεις τη χαρά
Μπορεί να επικοινωνήσεις με τον άλλο άνθρωπο
Με διαύγεια σκέψης θα δεις πόσο η φιλοδοξία
σε κρατά μακριά από κάθε ηρεμία
Και το μπλε κινήθηκε αρμονικά
Με ηρεμία και γλυκύτητα, με καθαρή σκέψη, με λογική συμπεριφορά,
θα διώξεις το κρύο και θα φέρεις δροσιά στην ψυχή
Ηρεμία και αρμονία θα σε κάνουν σοφή για να πάρεις μια μεγάλη απόφαση.
Και τα μικρά καράβια άρχισαν να σφυρίζουν
Ένα χέρι φάνηκε ν’ απλώνεται και να φτάνει στην ψυχή της
Άρχισε να τραγουδά ξανά
Ένα και δύο μετράω τα κύματα
Έ για μόλα, έ για λέσα,
ποιό θα με φέρει κοντά σου, καρδούλα μου
και στην αγκαλιά σου μέσα;
Ζωή Μπούζα