Τι είναι η Παναγία για μας;

Ποιός δεν έκλαψε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας; Ποιός δεν επικαλέστηκε την Παναγία σε στιγμές, όχι μόνο πόνου και οδύνης αλλά και χαράς; Παντού και πάντα κοντά μας η Παναγία. Είναι το στήριγμά μας είναι το καταφύγιό μας είναι η μεγάλη μάνα που όλα τα φροντίζει και όλα τα τακτοποιεί με τον καλύτερο τρόπο. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς τι θα ήμασταν χωρίς την Παναγία; Μάλλον όχι και θα είχε απόλυτη δίκιο,

Η Παναγία είναι η εικόνα της απεριόριστης θείας αγάπης. Έτσι μάθαμε και μ’ αυτό τον τρόπο μεγαλώσαμε τόσο εμείς όσο και οι παλαιότεροι από μας. Παράδοση που ξεκινά εδώ και περίπου δύο χιλιάδες χρόνια, λίγο μετά δηλαδή από τη γέννηση του Χριστού, όταν ο Απόστολος Παύλος ήλθε στην Ελλάδα και δίδαξε στο ανήσυχο πνεύμα των Ελλήνων αυτό που από μόνοι τους επιθυμούσαν, να οριστικοποιήσουν το θάνατο των παλαιών θεών και να εγκολπωθούν την ύπαρξη του ενός, μοναδικού και αληθινού.

Το χριστιανικό στοιχείο αναμείχθηκε με το Ελληνικό, που βρισκόταν τους τελευταίους προ Χριστού αιώνες σε παρακμή και έψαχνε για μια νέα ταυτότητα ή όπως μας εξηγεί ο Γρηγόριος Νύσσης, τελούσε σε διαρκή κατάσταση εγκυμοσύνης, χωρίς να κατορθώνει να τεκνοποιήσει.

Ο καρπός της ζωογόνου αυτής ένωσης έμελλε να μεγαλουργήσει με τη δημιουργία ενός πολιτισμού που διαρκεί μέχρι σήμερα και καλείται Ελληνοχριστιανικός. Ενώθηκε η αρχαιοελληνική σοφία του άριστου και του τέλειου με την Χριστιανική πίστη του ενάρετου και της αγάπης.

Γράφεται με τον τρόπο αυτό μία νέα σελίδα και κυριαρχεί το πνεύμα, έτσι όπως ακριβώς πρέπει, μέσα σε πλαίσια που ολοκληρώνουν το άτομο σε πρόσωπο με χαρακτήρα και το κοινωνικό σύνολο σε εκκλησία. Μέσα στις δύσκολες ώρες που περνάμε καθημερινά, το άτομο αναπτύσσεται λανθασμένα και γίνεται ένα ξεπερασμένο γρανάζι του απρόσωπου συστήματος που κανείς δεν ελέγχει. Η κυριαρχία του ανώριμου και η ταύτιση του κακού με την εξουσία και τη δύναμη είναι σε κάθε βήμα φανερή.

Ένας ολοκληρωμένος αντιανθρωπισμός που αποσυνθέτει και αντικειμενοποιεί τον άνθρωπο βρίσκεται σε εξέλιξη και η βασική αρχή της αγάπης «όποιος θέλει να είναι πρώτος πρέπει συνειδητά να γίνει έσχατος» είναι χωρίς αντικείμενο. Οι υπάρχοντες υγιείς τύποι που υπηρετούν το καλό των πολλών συνθλίβονται από τους παθολογικούς, που υπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων. Θεωρείται ότι η δύναμη συντρίβεται μόνο με τη δύναμη και απαρνιέται η σωστή πίστη, ότι δηλαδή η δύναμη εκμηδενίζεται μόνο με την παραίτηση από τη δύναμη. Ξεφεύγει της προσοχής ότι ιδεώδες δεν είναι, κατά τα Χριστιανικά δεδομένα, η ισότητα της ιδιοκτησίας, αλλά η πλήρης ακτημοσύνη.

Μια γεμάτη αγάπη και πίστη θρησκεία, που επεκτάθηκε όχι γιατί καταπίεσε αλλά το αντίθετο, στην ανθρώπινη σχετική ελευθερία αντέτεινε την θεία, την απόλυτη ελευθερία.

Εμπειροτέχνες μπορούμε να αποκαλέσουμε τους σημερινούς αρχιτέκτονες των πολιτικών – εξουσιαστικών κέντρων που, απαλλαγμένοι από οξυδέρκεια και νοημοσύνη, αναλαμβάνουν την εργολαβία του ξανακτισήματος των σχέσεων κράτους και θρησκείας, με πιθανότητα την κατασκευή αντικειμένου άνευ αξίας.

Και για να επανέλθουμε στην Παναγία, όλοι γνωρίζουν την μεγάλη αγάπη με την οποία περιβάλλει όλους τους ανθρώπους. Σε αυτή την αγάπη οι Έλληνες πιστεύουν απ’ άκρη σ’ άκρη και κτίζουν Ναούς στη Χάρη της. Είναι τόσα τα ονόματα που της έχουν δώσει που είναι μικρό να τα μετρήσεις. Και τώρα αυτές τις μέρες που βρισκόμαστε στη Σαρακοστή και πλησιάζουν τα τραγικά γεγονότα για την Παναγία ως μάνα του Χριστού, ας πλησιάσουμε και μεις όσους ανθρώπους μπορούμε και ας δώσουμε λίγη αγάπη.