Από το Χωράφι στον Αγιασμό

Κάθε Σεπτέμβρη, όταν ανοίγουν τα Σχολεία, νιώθω ότι ξαναζωντανεύει μέσα μου μια παλιά δεξαμενή αναμνήσεων. Θυμάμαι τις πρώτες μέρες του Σχολείου που, συνήθως, δεν ήμουν εκεί.

Έμενα στο χωριό, οι δουλειές του σπιτιού με κρατούσαν αιχμάλωτο, και παρέτεινα τον χρόνο των διακοπών. Θαρρώ πως μόνο στην πρώτη Γυμνασίου βρέθηκα στον Αγιασμό, όλα τα άλλα χρόνια απουσίαζα.

Ο μπαμπάς μου το θεωρούσε φυσιολογικό. “Τις πρώτες μέρες δεν έχετε ούτε βιβλία ούτε βάζουν απουσίες”, έλεγε με γαλήνιο ύφος, σαν να ήξερε κάτι που εγώ δεν ήξερα.

Ένα απόγευμα ήμασταν στο χωράφι. Από τον δρόμο περνούσε ένας φίλος του πατέρα μου. Είδε ότι βρισκόμουν εκεί, και ρώτησε με περιέργεια:

“Τι έγινε Νίκο, δεν πήγες εσύ Σχολείο;”. Χαμογέλασα, και με μια ελαφριά τόλμη είπα:

“Από μεθαύριο…”.

Γέλασε κι εκείνος, και η φωνή του είχε κάτι από θαυμασμό: “Εσύ είσαι καλός, δεν έχεις ανάγκη, θα τα καταφέρεις…”.

Φούσκωσα από περηφάνια. Αυτός ο μπάρμπας είχε γιο φοιτητή, και το κομπλιμέντο του ήταν σημαντικό για μένα. Με έκανε να νιώσω ότι είχα ξεπεράσει κάτι, ότι είχα ήδη κερδίσει ένα μικρό κύρος στον δικό μου κόσμο.

Τις μέρες που ανοίγουν τα Σχολεία, ανοίγει και μια άλλη πόρτα, η πόρτα των αναμνήσεων, εκείνη που μυρίζει καλοκαίρι που μόλις πέρασε, και ήλιους που ακόμα ζεσταίνουν τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων.

Και πάντα, ανάμεσα σε αυτές τις μνήμες, αναβλύζει η γλυκιά αίσθηση της πρώτης περηφάνιας και της αθώας ευτυχίας που μπορεί να προσφέρει μια απλή κουβέντα: “Θα τα καταφέρεις…”.

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος