Μην συμβουλεύεστε ποτέ έναν εγωϊστή

Ένας εγωϊστής πολύ σπάνια, αν όχι ποτέ ζητά την γνώμη ή την συμβουλή κάποιου άλλου. Εύλογο διότι κάτι τέτοιο θα μείωνε τον εγωϊσμό του, θα έδειχνε ότι δεν τα ξέρει όλα, ότι δεν είναι παντοδύναμος και αυτάρκης και ότι χρειάζεται τη βοήθεια κάποιου άλλλου.

Αλλά για τον εγωϊστή ο καταλληλότερος σύμβουλος είναι ο εαυτός του, όσο για τη σοφή ρήση ότι όποιος έχει μοναδικό σύμβουλο τον εαυτό τους έχει σύμβουλο ένα βλάκα, φυσικά δεν αφορά αυτόν.

Υπάρχει όμως και μια πολύ μικρή κατηγορία ανθρώπων που δεν θεωρούν ντροπή να ζητήσουν τη συμβουλή ενός γνωστού, φιλικού ή συγγενικού του προσώπου, σε μια δύσκολη περίσταση ή όταν αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα και κάπου έχουν βραχυκυκλώσει. Αν το πρόσωπο αυτό είναι ικανό να προσπαθήσει να κατανοήσει το πρόβλημα, που σημαίνει να έχει ενσυναίσθηση, δηλαδή να εγκαταλείψει το εγώ του και να μπει στη θέση του άλλου να τον καταλάβει και εν συνεχεία να του πει τη γνώμη του, προσέχοντας να μην τον πληγώσει, να μην τον μπερδέψει περισσότερο, να μην τον απογοητεύσει απλά βοηθώντας τον να ξεκαθαρίσει το μυαλό του, τις σκέψεις του, φωτίζοντας σημεία που δεν είχε δει, τότε ο άνθρωπος που ζητά αυτή τη βοήθεια την έχει βρει.

Αν πέσει όμως σε εγωϊστή το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να βοηθήσει τον εγωϊστή να τονώσει τον εγωϊσμό του, προβάλλοντας την εξυπνάδα, τις γνώσεις, την ανωτερότητά του θα ακούει αποσβολωμένος μια ρητορική, που το περιεχόμενό της κάθε άλλο παρά είναι προϊόν σκέψεως και ενδιαφέροντος για το πρόβλημα. Έτσι ούτε σωστή συμβουλή θα υπάρχει ούτε το κυριότερο ψυχολογική στήριξη.

Φαίνεται τόσο απλό, όμως μπορεί, να περάσουν χρόνια ακόμη και δεκαετίες για να συνειδητοποιήσουμε αυτή την τοξικότητα σε μας, στους άλλους, γιατί δεν μπορεί να είναι μόνο οι άλλοι τοξικοί. Ο Σάρτρ είχε πεί ότι «η κόλαση είναι οι άλλοι». Αλλά αν αυτό ισχύει για τον κάθε έναν τότε πολύ απλά είμαστε όλοι στο ίδιοι καζάνι.

Βαρβάρα Τσιάλτα