Το κανάλι που θυμάμαι… και η γέφυρα που τρίζει. Μεγάλη αναστάτωση στο Αρσένι Σκύδρας.

Μαθαίνω πως η γέφυρα στο κανάλι είναι προβληματική. Είναι στενή, δεν χωρούν δύο αυτοκίνητα να περάσουν μαζί. Και το σημαντικότερο, άρχισε να τρίζει. Εγκυμονεί κινδύνους.

Το 2019 ο κ. Τζιτζικώστας είχε υποσχεθεί την άμεση ανέγερση νέας γέφυρας. Από τότε, τίποτα. Η παλιά, από το 1948, ακόμη κρατά, κουρασμένη, ξεχασμένη, να στηρίζει την καθημερινότητα του χωριού.

Και με πιάνει θλίψη για την αδράνεια της Περιφέρειας. Άλλη μία εγκατάλειψη;

Θυμάμαι τότε… Στο κανάλι του Αρσενίου, η ζωή έσφυζε. Παλικάρια με τα καουμπόικα παντελόνια και το φτυάρι στον ώμο περίμεναν στο περίπτερο του Ανδρέα να έρθουν τα φορτηγά να πάνε για φόρτωμα.

Εκεί, στην σκιά, η παγωμένη γκαζόζα τους έδινε δροσιά για να βγει το μεροκάματο. Με την άμμο του χωριού μας χτίστηκε όλη η Νάουσα… Η ζωή κυλούσε δυνατά, όπως το νερό στο κανάλι.

Βλέπαμε τον κόσμο να κινείται γύρω του, εκεί που βοσκούσαν τα ζώα, που το νερό ανάβλυζε καθαρό από το “ίσβορ” δίπλα στις όχθες. Εκεί που ψαρεύαμε χέλια και γουλιανούς, που κολυμπούσαμε όλη μέρα. Που γελούσαμε, τρέχαμε και ονειρευόμασταν, όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν.

Κι όμως, όλα αυτά τα σημάδια μιας ζωντανής εποχής στέκουν σήμερα ξεθωριασμένα. Το κανάλι υπάρχει, αλλά μοιάζει σιωπηλό. Η γέφυρα ακόμη εκεί, γέρικη, παραμελημένη, να τρίζει μαζί με την μνήμη μας.

Ίσως είναι ώρα να ξαναθυμηθούν οι υπεύθυνοι της Κεντρικής Διοίκησης, πως αυτός ο τόπος έχει ανάγκες, ιστορία, ψυχή και ανθρώπους που τον αγαπούν.

Κι αν δεν μπορούν να ακούσουν τις φωνές τους, ας ακούσουν τουλάχιστον το τρίξιμο της γέφυρας. Γιατί εκεί μέσα ακούγεται το βάρος των χρόνων και των υποσχέσεων που δεν τηρήθηκαν.

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος