Άλλο Τελειομανία και άλλο το Τελείωμα

Η τελειομανία είναι η εμμονή με την λεπτομέρεια, μια διαρκής διαπραγμάτευση με το ατελές, μια πάλη με την σκιά του λάθους. Μια επιδίωξη για το άψογο.

Το να θέλω όμως να τελειώνω κάτι… έχει άλλη υφή. Κρύβει μέσα του μια βιασύνη που δεν είναι ανυπομονησία, αλλά μια υπόγεια επιθυμία να σταματήσει ο χρόνος, να μπει τελεία.

Κι εγώ, όσο κι αν το σκέφτομαι, δεν τις θέλω τις τελείες, μου αρκούν τα αποσιωπητικά.

Το τέλος, μπορεί να φέρνει ανακούφιση, κουβαλάει όμως κάτι οριστικό, που φαντάζει μέσα μου σαν ένας μικρός θάνατος.

Παλιά πίστευα πως το να τελειώνεις κάτι φέρνει γαλήνη. Μα όσο περνούν τα χρόνια, καταλαβαίνω πως ό,τι τελειώνει, παύει να αναπνέει.

Δεν θέλω να βλέπω τα έργα, τις σκέψεις, τα όνειρά μου να σβήνουν σαν κεράκια που εξαντλήθηκαν. Θέλω να τα κρατάω μισά, να έχουν χώρο να ανασαίνουν. Να καίνε λίγο ακόμη, έστω με φλόγα ασταθή, ακανόνιστη, αλλά ζωντανή.

Ίσως γι’ αυτό αφήνω πολλά πράγματα στην μέση, όχι από αναβλητικότητα, αλλά από την ανάγκη να τα έχω ανοιχτά. Να ξέρω πως υπάρχει ακόμη κάτι που με περιμένει.

Είναι η δική μου μορφή αντίστασης, μια μικρή επανάσταση απέναντι στην λογική του τέλους. Ένας τρόπος να λέω στην ζωή “έχει κι άλλο”.

Κάθε φορά που αφήνω μισές δουλειές, το κάνω για να έχω και αύριο. Να ξέρω πως θα ξυπνήσω για κάτι που με καλεί ακόμη. Κι έτσι, με έναν παράδοξο τρόπο, εφαρμόζω την παλαιά ρήση: “Ες αύριον τα σπουδαία”, όχι από αναβολή, αλλά από ανάγκη να υπάρχει συνέχεια.

Είναι μια παράξενη αισιοδοξία, όχι αυθόρμητη, μα κατασκευασμένη. Την υψώνω σαν ασπίδα απέναντι στο οριστικό. Την επιβάλλω στον εαυτό μου.

Κι έτσι πορεύομαι, με έργα που δεν ολοκληρώνω, με λόγια που δεν έχουν ειπωθεί ακόμη, με μισοτελειωμένες σκέψεις και υποσχέσεις που δεν τις έχω ξεχάσει, μόνο τις αναβάλλω. Γιατί ίσως, το ατελές είναι ο πιο ανθρώπινος τρόπος να συνεχίζεις να υπάρχεις.

Κι όσο υπάρχουν πράγματα που δεν έχω τελειώσει, υπάρχω κι εγώ, ανοιχτός, ελλιπής, ζωντανός.

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος