Τα πρόσωπα που μένουν στην καρδιά

Αυτές τις ημέρες οι αναμνήσεις από την Σκύδρα έχουν την τιμητική τους, ίσως γιατί πλησιάζει η παρουσίαση του βιβλίου…

Κι έτσι, παρασύρθηκα να ξεφυλλίσω παλιές φωτογραφίες, μικρές νησίδες μνήμης που κρύβουν ολόκληρες εποχές.

Μία απ’ αυτές με καθήλωσε.

Ο χρόνος γύρισε πίσω, κι ένιωσα να στέκομαι ξανά στην αυλή του Γυμνασίου, εκεί όπου τα πάντα ήταν ντυμένα στο λευκό του χιονιού.

Τα δάχτυλά μου πάγωναν, τα γέλια μας αντηχούσαν σαν μουσική στον αέρα, και τα πρόσωπά μας έλαμπαν από μια ανεπιτήδευτη χαρά.

Ήμασταν παιδιά, άφοβα, αθώα, γεμάτα όνειρα.

Κι όμως, όσο κι αν η εικόνα έμοιαζε αιώνια, μια σιωπηλή απουσία με πλάκωσε…

Πέντε πρόσωπα έλειπαν, πέντε σιωπές μέσα στην φωτογραφία.

Πέντε συμμαθητές, που άφησαν την ζωή να προχωρήσει χωρίς εκείνους.

Κοιτούσα και ξανακοιτούσα την φωτογραφία.

Ήταν σαν να επέστρεφα, όχι απλώς στο “τότε”, αλλά σ’ εκείνη την αίσθηση πληρότητας που μόνο η νιότη και η συντροφιά μπορούν να χαρίσουν.

Η φωτογραφία δεν ήταν πια χαρτί, ήταν χρόνος, ψυχή, μνήμη που επιμένει.

Κρατούσε μέσα της όλους μας, κι εκείνους που έμειναν, κι εκείνους που έφυγαν.

Έπειτα, σκέφτηκα πως τίποτα αληθινό δεν χάνεται.

Κι ένα δάκρυ βρήκε τον δρόμο του, όχι από λύπη, μα από ευγνωμοσύνη.

Γιατί τους γνώρισα.

Γιατί ζήσαμε στιγμές που κανείς δεν μπορεί να μας τις πάρει πίσω.

Αυτή η φωτογραφία δεν ήταν απλώς μια εικόνα. Ήταν μια πόρτα.

Την άνοιξα, κι είδα να περνούν μπροστά μου όλοι όσοι ήταν εκεί, μέσα στο χιόνι, γελώντας όπως τότε. Μόνο που τώρα ήξερα πόσο πολύτιμο ήταν εκείνο το γέλιο.

Πόσο ιερή και αληθινή είναι η μνήμη που μας συνδέει για πάντα.

Νίκος Καρβουνάς

Πνευμονολόγος