Η περίοδος αυτή έχει μεγάλη φουρτούνα για την Εκκλησία. Ο υπερήλικος Αρχιεπίσκοπος προσπαθεί μάταια να δείξει ότι είναι «καλός καπετάνιος». Η περιπέτεια της υγείας του έφερε στο προσκήνιο την διαχείριση των ιατρικών θεμάτων των αρχιερέων. Το νοσοκομείο μιλούσε για ισχαιμικό επεισόδιο. Στην ηλικία των 86 ετών τα προβλήματα είναι οξύτατα και δυστυχώς δεν υπάρχει εκούσια παραίτηση αφού ο περίγυρος είναι πανίσχυρος. Δεν θέλει να υπάρχει καμία δημοσιότητα.
Το περιβάλλον τους μάταια αγωνίζεται να τους εμφανίσει ακμαίους και δυνατούς. Τι να περιμένει ένας πιστός από ένα Μητροπολίτη (ο Σεραφείμ Καρυστίας, 94 χρονών); Σε μια Εκκλησία και κοινωνία υπνώττουσα, πολλοί αναπολούν τον χαρισματικό Χριστόδουλο, για την αφύπνιση του ποιμνίου.
Μετά τον Χριστόδουλο –που αποτελούσε πρότυπο καθοδηγητή – άδειασαν οι Εκκλησίες από τους νέους. Δυστυχώς σήμερα το ποίμνιο είναι χωρίς καθοδηγητή αφού η μεγάλη ηλικία των ιεραρχών έχει τις αρνητικές επιπτώσεις: ακινησία, παραλυσία, καθήλωση: «Το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής».
Δεν είναι τυχαίο που οι Αρεοπαγίτες συνταξιοδοτούνται στα 65 χρόνια. Κάτι ανάλογο έπρεπε να είχε ισχύσει (εδώ και δεκαετίες) για τους ιεράρχες. Όμως ο περίγυρος τους λιβανίζει για να καρπώνεται… οφέλη. Εύχομαι το ανώτερο καίριο θέμα να αποτελέσει το έναυσμα για οικειοθελείς παραιτήσεις των υπερήλικων ιεραρχών, προς όφελος της ίδιας της Εκκλησίας και του ποιμνίου της. Πολλοί προσδοκούν να δώσει πρώτος το καλό παράδειγμα ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, του οποίου την άποψη αναμένω με ενδιαφέρον.
