Η τεχνητή νοημοσύνη, όπως γνωρίζουμε, δεν γνωρίζει τον διάλογο. Είναι αδιάλλακτη απόλυτη και παντογνώστρια και αυτό από μόνο του συνιστά ανοησία και ύβρη. Έχει απαντήσεις και υποδείξεις για όλα, χωρίς ν’ αφήνει περιθώριο στην ανθρώπινη νόηση και φαντασία να προχωρήσει πιο βαθειά ή πιο ψηλά αν θέλετε. Άλλωστε όπως λέει και ο Ηράκλειτος, η οδός άνω και κάτω είναι η αυτή.
Αυτό ακριβώς, δηλαδή ή οριοθέτηση του νοήματος είναι δικτατορία της ανθρώπινης σκέψης, την οποία χαλιναγωγεί και ποδηγετεί και περιορίζει ενώ προσποιείται ότι την διευκολύνει και την προάγει.
Και είναι ύβρις βεβαίως, γιατί ο ανθρώπινος νους από τη φύση του και από τον δημιουργό του, είναι φτιαγμένος με απεριόριστες δυνάμεις και ικανότητες.
Και μόνο το γεγονός ότι η τεχνητή νοημοσύνη χρειάζεται ανθρώπινο υλικό για να τροφοδοτηθεί, διαφορετικά παθαίνει colapseus, δηλαδή καταρρέει και δίνει αλλοπρόσαλλες απαντήσεις. Αυτό το γνωρίζουν όλοι σχεδόν οι χρήστες των υπολογιστών όπου συχνά βρίσκονται μπροστά σε ένα κυκεώνα σε έναν παρανοϊκό λαβύρινθο χωρίς μίτο παρά μόνο φυσικά το δικό τους μυαλό και τη δική τους νοημοσύνη, που ελπίζω να μην στερέψει ποτέ από την αλόγιστη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης.
Τα νοήματα λοιπόν είναι προσεγγίσιμα αλλά μέχρις εκεί. Μπορούμε, και πρέπει, να τα συζητάμε, να τα εξετάζουμε να προσπαθούμε να τα κατανοήσουμε και αυτό δεν είναι πολυτέλεια, είναι ζωτικής σημασίας για την ύπαρξή μας την πνευματική αλλά και σωματική και θα απάλλασσε αυτομάτως από πάρα πολλά προβλήματα.
Οι Πλατωνικοί διάλογοι κάνουν αυτό ακριβώς. Καταπιάνονται με τις έννοιες, μία κάθε φορά. Δικαιοσύνη, Φιλία, Αρετή, Ηδονή, Γνώση κλπ. που όλοι νομίζουν ότι τις κατέχουν, ενώ αποδεικνύεται στο τέλος ότι όχι μόνο δεν τις κατέχουν, αλλά έχουν και άγνοια της αγνοίας των. Έτσι ο Σωκράτης, που εξ αρχής δήλωνε την άγνοιά του, παρουσιάζεται σοφότερος όλων, αφού έχει επίγνωση της αγνοίας του.
Η έννοια βεβαίως παραμένει πάντα εν μέρει άγνωστη και ασύλληπτη στην ολότητά της αφού ο δρόμος προς αυτήν δεν έχει τέρμα. Αυτό είναι το βάσανο και η ομορφιά της, αυτό είναι ο πλατωνικός έρωτας, το παιδί της πενίας που θα αναζητά πάντα στη γή την ένωσή της με τον πλούτο. Όμως αυτή η ένωση, αυτή η ολοκλήρωση απλά δεν υπάρχει στη γη. Σίγουρα υπάρχει στο σύμπαν, στο Πλατωνικό Υπερουράνειο κάλος.
Και νομίζουν τώρα κάποιοι όσο σπουδαία μυαλά και αν έχουν, ότι μπορούν αυτά τα πράγματα, για να μην πω αυτές τις θείες υποστάσεις, να τα φέρουν στα μέτρα τους. Να τα περιγράψουν, να τα περιορίσουν.
Και η Αιδώς που κάποτε είχε στείλει ο Δίας στους ανθρώπους ακριβώς για να τους προστατεύει από την Ύβρη εξαφανισμένη. Ποίος αισχύνεται πια γιαυτά που λέει και γιαυτά που κάνει; Από τον Πλανητάρχη, τους προέδρους και τους πρωθυπουργούς μέχρι την βάση του Δυτικού, τουλάχιστον, κόσμου, γιατί πιστεύω ότι πολλοί ανατολικοί λαοί σκέφτονται διαφορετικά, η Αιδώς, η τιμή, η αξιοπρέπεια, η ειλικρίνεια, είναι λέξεις άγνωστες.
