Κανατσέλης Γιάννης Ποίημα “Μόνη”

Μόνη

 

Μόνη ταξιδεύεις ψυχή μου

και δεν βρίσκεται χέρι

ν’ απλωθεί πάνω σου

και να σ’ ακούσει.

Ίσως κάτι θα ήθελες

που να μπορούσε

να σε αγγίξει,

έστω και για λίγο.

Μόνη σαν είσαι

ο δρόμος φαίνεται

δύσκολος και μακρύς.

Σου κρατούν συντροφιά,

τ’ απαλό χάδι τ’ αγέρα

το δροσερό πέπλο της νύχτας,

η γλυκιά ανταύγεια

της μέρας που ξημερώνει.

Πόσα χρόνια είσαι μόνη;

Τα ταξίδια πολλά

κι αμέτρητος ο χρόνος

που ξόδεψες γι’ αυτά.

Τι νιώθεις ψυχή μου

και δεν μιλάς;

Τι υπάρχει

στο διψασμένο σου μυαλό

και δεν το λες;

Στέκεσαι και βαδίζεις

πάντα μόνη!

Δεν κουράστηκες στο σεργιάνι;

Τι περιμένεις να φανεί

που δεν έρχεται;

Τι ζητάς

για να σταματήσεις

την περιπλάνηση;

Μήπως είναι μάταιο,

να κυνηγάς την ελπίδα

να βρεις λιμάνι

σ’ ένα κόσμο

που δεν τον αντέχεις;

 

Γιάννης Κανατσέλης