Όχι παλικαριές με τη θάλασσα.
Είμαστε επιεικώς απαράδεκτοι! Έχουμε ένα κράτος που αρμενίζει τα πέλαγα και αδυνατούμε να το παρακολουθήσουμε. Κάθε μέρα, μέρα μεσημέρι, σε μια γουλιά νερό χάνουμε τους συνανθρώπους μας από πνιγμό. Ειλικρινά δεν μπορώ να το πιστέψω. Οι θάνατοι από πνιγμό πέρασαν μπροστά και από τα τροχαία. Κάπου πρέπει να σταθούμε με σοβαρότητα στο θέμα αυτό. Πάνω από 350 άτομα χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο από τη θάλασσα. «Αλήθεια γιατί συμβαίνει αυτό;», Θα μπορούσε να ρωτήσει ο οποιοσδήποτε. Τι γίνεται όμως τελικά; Φταίει το κράτος; Ποιος φταίει που κάθε χρόνο χάνουμε τον πληθυσμό ενός μεγάλου χωριού από τους πνιγμούς;
Ας μην πούμε και πάλι ποιος ευθύνεται. Ας μην τα ρίξουμε και πάλι στο κράτος. Ας μην κάνουμε τις κακές μάγισσες και τους παντογνώστες. Η αλήθεια είναι πως θέλουμε πολλή δουλειά ακόμα, για να καταφέρουμε να πούμε πως είμαστε αρκετά πολιτισμένοι. Είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι δεν ξέρουν κολύμπι τόσοι άνθρωποι. Κάποιοι πιστεύουν ότι με τους ναυαγοσώστες θα λυθεί ως ένα βαθμό η κατάσταση, αυτό όμως πρέπει να είναι πέρα για πέρα λάθος. Τι να σου κάνει ο ναυαγοσώστης όταν πριν μπεις στη θάλασσα ήπιες μονορούφι τις μπυρίτσες σου και κατέβασες, με λαιμαργία, τα μεζεδάκια σου; Τι να σου προσφέρουν οι Ναυαγοσώστες όταν αφήνεις τα μικρά παιδιά, γιατί δυστυχώς τα περισσότερα θύματα είναι παιδιά, μόνα τους;
Απλή λογική χρειάζεται. Όλα τα άλλα είναι λόγια και φτηνές δικαιολογίες. Να μην πέφτουμε στη θάλασσα με γεμάτο στομάχι, να μην απομακρυνόμαστε από τις ακτές και να μην ζορίζουμε την καρδιά μας. Τρώμε που τρώμε σαν πεινασμένοι ας μην πέφτουμε στη θάλασσα λες και πρόκειται να την χάσουμε. Ούτε να κάνουμε επιδείξεις πρωταθλητισμού για να εντυπωσιάσουμε τους γύρω μας. Όλα έχουν ένα κόστος. Πρόπερσι χάσαμε, μπροστά στα μάτια μας, ένα κορίτσι 20 χρονών, σε μισό μέτρο νερό και δεν μπορέσαμε να του κάνουμε τίποτα. Χάθηκε και αυτό όπως τόσα και τόσα νέα παιδιά. Άκουσα και μια περίπτωση που πέθανε παιδάκι 12 χρονών σε πισίνα όταν έκανε βουτιά από το βατήρα.
Θέλει μεγάλη προσοχή η θάλασσα. Ποτέ χωρίς διακριτική προστασία και επιτήρηση τα παιδιά. Να μην κάνουν υπερβολές και παλικαριές οι μεγάλοι. Μπορεί εδώ στην Ελλάδα να την έχουμε σα μια μεγάλη φίλη και σύντροφο, όμως ας της δίνουμε και την κατάλληλη προσοχή. Όσους ναυαγοσώστες και αν προσλάβουμε σίγουρα θα αποτύχουμε, αν δεν συμμορφωθούμε σε κάποιους στοιχειώδεις κανόνες. Το Χειμώνα έχουμε τους νεκρούς από τους ορειβατικούς περιπάτους των άσχετων και το Καλοκαίρι θρηνούμε τους πνιγμούς των «μεγάλων» κολυμβητών μας. Αυτή είναι η Ελλάδα και κανείς δεν φροντίζει να της δώσει μια νέα πνοή και μια άλλη διάσταση.
Ας δούμε εδώ και το εξής παράδοξο που δείχνει από μια άλλη σκοπιά την έκταση της προχειρότητας και της απροσεξίας που μας διακρίνει. Δεν έχουμε ποτέ κατορθώσει να διακριθούμε σε αθλήματα που έχουν σχέση με το υγρό στοιχείο και κυρίως με την κολύμβηση, η συλλογή μεταλλίων σε μεγάλους αγώνες είναι κάτι παραπάνω από απογοητευτική σε σχέση με άλλα κράτη που δεν έχουν ποτέ δει θάλασσα και όμως ξέρουν να διακρίνονται στον αθλητισμό. Αν και είμαστε χώρα της θάλασσας, δεν έχουμε κατορθώσει να την εκμεταλλευτούμε πλήρως. Έχουμε τη θάλασσα στα πόδια μας και αδυνατούμε να μάθουμε τα μυστικά της, αυτό είναι το απογοητευτικότερο όλων.
Σε τι κράτος τελικά ζούμε; Θρηνούμε θύματα στην άσφαλτο, στη θάλασσα, στα βουνά κλπ, χωρίς ποτέ να έχουμε δώσει κάποιους κανόνες στον κόσμο, έτσι για να τον προφυλάξουμε έστω και για λίγο. Δεν έχουμε μάθει να προστατευόμαστε από τη φύση που μας περιβάλλει. Δεν μας προσέχει κανείς λες και δεν έχουμε αξία, λες και είμαστε αμελητέοι ή αναλώσιμοι. Για ευθύνες και ποιος φταίει τόχουμε χιλιοπεί. Υπαίτιοι των δεινών μας είμαστε εμείς οι ίδιοι! Αλήθεια γιατί όπου προσπαθούμε διαπρέπουμε και είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι; Είναι γεγονός πως αν πραγματικά το επιθυμούμε μπορεί να φέρουμε τα πάνω κάτω. Να κάνουμε τους άλλους να τρίβουν τα μάτια τους. Γιατί να μην είμαστε πάντα οι καλύτεροι; Έχουμε αποδείξει πολλάκις ότι, όταν θέλουμε, διαπρέπουμε.