Ο καλός μας άνθρωπος

Ήταν τόση η φτώχεια μου που ένα βράδυ κοιμήθηκα σε ένα παγκάκι στο Ζάππειο. Σκεπασμένος με μια εφημερίδα. Κι έλεγα μέσα μου… “Θανάση ως εδώ ήταν.. Τέρμα.” Ώσπου σαν από θαύμα με πήρε ο Κούνδουρος για ένα μικρό ρόλο στην Μαγική Πόλη. Εκεί με είδε ο κόσμος. Μετά ήρθε ο Κατσουρίδης… Κι άλλοι.. Κι άλλοι … Μετά έγινα ο Θανάσης… Και μετά ο καλός ο άνθρωπος…. Τι τα θες … Ποτέ δεν ξέχασα κείνες τις ημέρες… Κι όταν όλοι γελούσαν με τους ρόλους μου εγώ έβαζα πάντα σε αυτούς λίγο από τον πόνο μου…. Όχι για να με λυπηθούν… Αλλά για να θυμάμαι… Να μην ξεχάσω… Γιατί αυτό το γέλιο ήταν κερδισμένο με αίμα…