Μιχαήλ Κατσικάδη Νίκη

Ένα σπίτι στους αιθέρες

Με τα φτερά του Πήγασου και τ’άτι της ψυχής μου,

Θαθελα μες στα σύννεφα στο σπίτι της ζωής μου.

Ένα Δουκάτο πάλευκο μέσα στους γαλαξίες,

πάν’ απ’τους ορισμούς της γης και τις ρηχές αξίες.

Στων Μαραθώνων τις ροδιές και στον αγέρα κείνου,

πούχει βεράντες στις καρδιές Μοναδικών Ελλήνων!

Θέλω, τα σπίτι του Νοτιά σαν Κύκνος να πλανιέται,

Γιατί ο χαμός των Λυτρωτών μόνο «Ζωή Λογιέται»!

Αιγαίο νάν’ οι πέτρες του κι η χώρα του λιακάδα,

να κατοικήσουν Ήρωες και η Μάνα του Ελλάδα!

Θέλω, της ύπαρξης το Φως για Πύργο των Λακώνων,

Στου Μακρυγιάννη την την πνοή, μια Πόλη των Αιώνων.

Ναχει τον Παύλο τον Μελά στης Πύλης το δρεπάνι

κι ωραία πυργοδέσποινα κάποια Κυρά απ΄τη Μάνη,

εκεί ψηλά στην κορυφή στον Αγιασμένο Μάρτη.

Πάνω στο διαχρονικό, Συμπατικό της άτι,

Με φόντο τον Πετρόμπεη το πέτρινο παλάτι,

Εκεί που τέτοιαν ομορφιά στον κόσμο δεν ξαναείδα,

Στα βράχια αυτά που βρέθηκε της Μάνης η Νεράιδα.

Στης Λευτεριάς την Τήβεννο και στου Διρού το Θαύμα,

Μακριά απ΄της δίκης τ’άδικο, στων Αρχαγγέλων τ’αρμα.

Μακριά απ’του κόσμου τους Ταχίρ, απο τους γκρίζους λύκους,

στων Ιονίων τα φτερά, στων αετών τους κήπους.

Κοντά στον Μέγα-Αλέξανδρο, στης Νίκης τα μετόχια,

μες στης Ηπείρου τα βουνά και και μες στα πρωτοβρόχια.

Παν’από τους δειλούς θρασείς Άιρονς των μνημάτων,

στ’άδυτα της Παντάνασσας, της γης των αθανάτων.

Νίκη Μιχαήλ Κατσικάδη