Μαρκοζάνη Σοφία

Ο όρμος της Αφροδίτης

Αυτό το κομμάτι της γειτονιάς μου

έχει μαζέψει όλα τα όνειρα της γενιάς μου.

Ο όρμος της Αφροδίτης, μια γωνιά του Παραδείσου,

που η ψυχή φωνάζει γδύσου.

Στων ψαράδων το στέκι, λικνίζονται οι βάρκες

σαν γκόμενες που βγαίνουν τσάρκες.

Τριγύρω οι βράχοι, τα τείχη του Θεμιστοκλή

μια θέα απίστευτα μαγική.

Στους ευκαλύπτους που φύτεψε ο αδελφός μου μαθητής

των ερωτευμένων τα ονόματα βαθυσκάλιστα θα βρεις.

Θροΐζουν τα φυλλώματα όπως φυσά τ’ αγέρι

και ρυτιδιάζουνε τα κύματα σαν να τα χαϊδεύει το χέρι.

Και το κρυφό μου μυστικό; Ω, τώρα θα το πω!

Ο πρώτος έρωτας, εκστατικός με χτύπησε εδώ.

Θυμάμαι τη μανούλα μου γύρω να με καλεί,

και μεις ακούγαμε μονάχα των φιλιών μας την βοή.

Στον καφενέ του Κώστα πάνω απ’ το Σταυρό

το μνημείο των πεσόντων ναυτικών.

Ο Άη Νικόλας, που ο Παπαγιάννης με παραστατικότητα

τα καλοκαιρινά μυστήρια τελεί με γραφικότητα.

Τι να πρωτοθυμηθεί ο νους από τα περασμένα;

Που όλα ήτανε αγνά, αληθινά αγαπημένα!

Και να πεθάνω θα ‘’μια δω σαν ένα αστέρι,

θα τρεμοσβήνω ψηλά στον ουρανό.

Σοφία Μαρκοζάνη