Αχ αυτή η παγκοσμιοποίηση! Θα καταφέρει τελικά να μας συντρίψει;
Έχει λεχθεί, πως αυτός που αντιστέκεται περισσότερο και καλύτερα στην παγκοσμιοποίηση είναι ο πολιτισμός. Στην πραγματικότητα όμως, αυτός που αντιστέκεται, γιατί το νιώθει, γιατί βλέπει να τον συντρίβουν, είναι ο ίδιος ο λαός. Ανεξάρτητα από εθνικότητα, χώρα, χρώμα ή θρησκεία. Οι απλοί πολίτες αυτού του κόσμου, κάπου μέσα στην ολοσχερή καταστροφή, που πλησιάζει, βλέπουν να προδιαγράφεται και το δικό τους τέλος.
Από την χωρίς όρια επικοινωνία και την συνεχή, επιτυχή, παρακολούθηση των πάντων, χάνεται η έννοια της προσωπικότητας και της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο παράγων άνθρωπος γίνεται όλο και περισσότερο ένα απλό, αμελητέο γρανάζι στο κυβερνών σύστημα. Με βάση αυτά τα δεδομένα, έρχεται συχνά στη μνήμη μας η προφητική ταινία του θρυλικού Σαρλώ «Μοντέρνοι καιροί» που, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια, η σημασία της είναι, όχι μόνο διαχρονική και επίκαιρη, αλλά και εφιαλτικά πραγματική.
Μαζί με όλα τα άλλα που έχουμε χάσει ή κινδυνεύουμε να απολέσουμε, στον τρελό ρυθμό της παγκοσμιοποίησης, είναι και μέρος των επιτευγμάτων μας στον εργασιακό τομέα. Είτε αυτά λέγονται ωράρια, απασχόληση ή αμοιβές. Η νέα εποχή δε γνωρίζει αργίες, δεν υπολογίζει ελεύθερο χρόνο, δεν μετρά όντα, πόνο ή κόπο. Δεν εξετάζει τίποτα, παρά μόνο κέρδος και συμφέρον. Γι’ αυτήν ο χρόνος έχει 365 μέρες, εικοσιτεσσάρων ωρών η κάθε μια. Αυτό έχει ήδη έρθει και στην Ελλάδα και εφαρμόζεται από καιρό σε πάρα πολλούς τομείς με προοπτική την καθολική απαξίωση και υποταγή του εργαζόμενου.
Στους κατάδικους, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, και προκειμένου να αποσυμφορούνται οι φυλακές, τοποθετείται ένα μικτοτσίπ ή τους φορούν κάποιο ειδικό βραχιόλι. Ύστερα τους αφήνουν, υποτίθεται, ελεύθερους. Γνωρίζουν όμως, οι φύλακες, ανά πάσα στιγμή που βρίσκονται. Το ίδιο έχει γίνει και με τους εργαζόμενους. Ο εργοδότης, είναι σε θέση να τους καλέσει οποτεδήποτε. Είναι ικανός να περιορίζει και να κατευθύνει ακόμα και αυτόν τον ιδιωτικό βίο τους. Ένας υπολογιστής ή το κινητό τηλέφωνο, συνδέει, αόρατα αλλά ουσιαστικά, το νέο δουλοπάροικο με την εξουσία.
Οι αμοιβές επίσης δέχονται σοβαρό πλήγμα όχι μόνο από το ωράριο, το οποίο αυξάνεται χωρίς πρόσθετη παροχή, αλλά και από αυτή καθαυτή τη φύση των νέων εργασιών, που απαιτούν συνεχή προσοχή και εποπτεία. Η μερική απασχόληση, ωσαύτως και η ελαστικοποίηση των ωρών απασχόλησης, η πρόσφατα καθιερωθείσα λόγων πανδημιας τηλεργασία, τραυματίζουν και αποδυναμώνουν τη διαπραγματευτική ισχύ των συνδικάτων, με αποτέλεσμα να φυλλορροεί ακατάπαυστα ο όρος εργασία.
Κινδυνεύουν να χαθούν, ακόμα και οι έννοιες ασφάλιση, μέλλον και σύνταξη. Από τα μέχρι σήμερα στοιχεία, οι μελλοντικοί συνταξιούχοι, δεν είναι βέβαιο ότι θα απολαύσουν, χωρίς κλυδωνισμούς, μια κάποια ωφέλεια των μακρόχρονων κόπων τους. Υποτίθεται πως τα ασφαλιστικά ταμεία, τουλάχιστον στην Ευρώπη, είναι σε δυσχερή θέση, με υπαίτιους, εκτός των άλλων, την υπογεννητικότητα και την αύξηση του μέσου όρου ζωής. Έτσι εμφανίστηκαν στο προσκήνιο νέες θεωρίες με κύριο άξονα τη μερική σύνταξη και την αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζει κανείς αν θα πάρει σύνταξη και πότε!
Έρχεται με αυτό τον τρόπο στην επιφάνεια η σκοτεινή και αθέατη πλευρά της παγκοσμιοποίησης. Γίνεται κατανοητό, ότι όπως κάθε σύλληψη και ιδέα που καθίσταται πράξη, έχει και αυτή, τα πολλά τρωτά και τις αγιάτρευτες παρενέργειές της. Αυτά πάντως που φαίνεται από πρώτη ματιά να της λείπουν, είναι η συνεννόηση και η επικοινωνία, η απλή επαφή και ο ανοικτός διάλογος. Συνθήκες ικανές και αναγκαίες, προκειμένου να τη βοηθήσουν να εξέλθει, από τη λανθασμένη πορεία την οποία έχει ακολουθήσει και την αδιέξοδη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.