Του Πειραιά… τα αρχοντικά…

Τις γειτονιές του Πειραιά..

Όποτε… τριγυρίζω….

Κοιτάζω σπίτια αρχοντικά…

Και άθελα… δακρύζω..!

Συνήθως είναι… ερημικά…

Σκούρα… ή μαυρισμένα…

Μοναχικά… αμίλητα….

Κι’ εγκαταλελειμμένα..!

Με όψη… μελαγχολική…

Γυνή που ‘ναι θλιμμένη….

Που τη παλιά της ομορφιά…

Την έχει… πια χαμένη…!

Κάποτε μοιάζαν… γκέϊσες…

Που όλοι τις ποθούσαν…

Και είχαν μες την αγκαλιά…

Όσους τις κατακτούσαν…!

Οι πόρτες… τα παράθυρα…

Κλειστά… λουκετιασμένα…

Σαν στόματα… που δεν μιλούν…

Ερμητικά… κλεισμένα…!

Ποιος ξέρει από μέσα τους…

Τι έχουνε… κρυμμένα…

Όνειρα… πάθη… έρωτες…

Κρατούνε… φυλαγμένα…!

Τα μάτια τους τι έχουν δει…

Κάνεις μας… δεν… γνωρίζει…

Όμως η κάθε τους γωνιά…

Κάτι… σ’ αυτά… θυμίζει..!

Το χρόνο έχουν σύμμαχο…

Κι’ αντίπαλο… συνάμα…

Και από κοινού παρακαλούν…

Να γίνει… ένα θαύμα..!

Ζητούν να έρθουν… κάποτε…

Κάποιοι… να τ’ αναστήσουν…

Με νέες ελπίδες… Άνθρωποι…

Εντός… να κατοικήσουν…!

 

Λευτέρης Καραμπότης