Μια σταγόνα…

Είμαι μια στάλα της βροχής, της μπόρας μια σταγόνα,

και θα ’ρθω με τ’ αρώματα τα φθινοπωρινά,

θα ’ρθω να βρω τον ήλιο σου, και μέσα στον χειμώνα,

θα κάνω την ψυχούλα σου πιο λίγο να πονά.

 

Θέλω να μπω μες στο βοριά, την πόρτα σου να φτάσω,

να πάλευα των φόβων σου τ’ άχαρα δειλινά,

και τους υφάλους, μάτια μου, για σένα να περάσω,

μες στη ζωή σου να ’μπαινα να κλείσω τα κενά…

 

Εγώ, μια στάλα πάλλευκη στην καταιγίδα, μόνη,

στον ίσκιο σου γητειά να μπω να γράφω τα στερνά,

σαν μια νιφάδα που δειλά με τη φωτιά σου λιώνει,

αχ, θέ μου, της καρδούλα σου τ’ ατέλειωτο γκρενά…

 

Εγώ, σαν αγριολούλουδο χλωμό μέσα στο χιόνι,

και σαν κρινάκι φύτρωσα στον άγριο Σιμούν,

στης πεταλούδας τα φτερά που τα ’χω κάνει σκόνη,

για ν’ απαλύνω τις νυχτιές, φώς μου, που σε πονούν!…

 

Νίκη Μιχαήλ Κατσικάδη

Από την ποιητική συλλογή

«Η έβδομη πτήση»