Καλλίτερα να συγχωρούμε παρά να τιμωρούμε!!
Η ποινή, δεν είναι πάντοτε, η καλύτερη μέθοδος σωφρονισμού. Ίσως, μάλιστα, κάποιες φορές, να είναι αποτελεσματικότερη μια αθώωση, που πιθανώς να έχει και αρκετές ευεργετικές επιδράσεις, πάνω στη διαμόρφωση της μελλοντικής συμπεριφοράς του φταίχτη. Σε περίπου δύο εκατομμύρια, υπολογίζονται οι κρατούμενοι στην Αμερική και αυτό είναι ένα ποσοστό που αγγίζει το 1% του πληθυσμού. Ένας τεράστιος δηλαδή αριθμός ατόμων, για διάφορους λόγους, έχει χάσει την ελευθερία του. Στην Ελλάδα, οι κρατούμενοι, δεν είναι, αναλογικά, λιγότεροι. Το ίδιο συμβαίνει, φυσικά, και στα περισσότερα κράτη. Ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων αυτού του κόσμου, βρίσκεται, αυτή τη στιγμή σε σωφρονιστικά καταστήματα, και οι συνθήκες διαβίωσής του, είναι επιεικώς άθλιες. Το πόσο σωφρονιστικοί ή χώροι επανένταξης είναι αυτά τα άθλια μπουντρούμια, όλοι, λίγο ως πολύ, το γνωρίζουν.
Κάθε λίγο, ακούγονται κραυγές βαθιάς απόγνωσης και ανάγκης για βοήθεια, των περιθωριοποιημένων, έγκλειστων ατόμων, και κανείς δεν στήνει το αυτί του να τις ακούσει. Για να ιδρώσει το αυτί της σημερινής κοινωνίας, θέλει γερά κότσια και ευαίσθητη ψυχοσύνθεση, πράγμα, που δυστυχώς είναι πολύ σπάνιο. Και όχι μόνο δεν βοηθούνται, όλοι αυτοί οι παραστρατημένοι, ώστε να επανέλθουν στις τάξεις της πολιτείας, υγιείς και λυτρωμένοι, αλλά αντίθετα, ωθούνται όλο και περισσότερο, σε ένα περιβάλλον χαοτικό και χωρίς επιστροφή. Αυτό είναι εύκολα αντιληπτό, αν μελετηθούν οι αποφυλακίσεις. Η πλειοψηφία όσων αποκτούν την ελευθερία τους, αργά ή γρήγορα, υποπίπτει στα ίδια ή και βαρύτερα παραπτώματα. Η φυλακή, γίνεται, ως ένα σημείο, αναγκαστικός τρόπος ζωής. Ανεξάρτητα, αν είναι και ο χειρότερος.
Και τι δεν έχουν να επιδείξουν αυτές οι φυλακές. Στάσεις, Εγκλήματα, βιαιοπραγίες, ασέλγειες, ναρκωτικά! Οτιδήποτε το παράνομο που μπορεί να περάσει, ακόμα και σαν σκέψη, γίνεται, εύκολα πράξη στις φυλακές. Μεγάλο Πανεπιστήμιο, του κακού, η φυλακή! Όμως σχολείο αναμόρφωσης χαρακτήρα, δεν είναι. Τις προάλλες, δολοφονήθηκε ένας κρατούμενος από τους συναδέλφους του, και το σώμα του κομματιάστηκε και διασκορπίστηκε σε όλους τους χώρους. Η σκληρότητα σε όλο της το μεγαλείο, από ανθρώπους που, κάποτε ίσως πίστευαν σε κάτι διαφορετικό και έκαναν όμορφα όνειρα για το μέλλον.
Έχουν χάσει εντελώς τον προορισμό τους, τόσο τα δικαστήρια που επιβάλουν τις ποινές, όσο και οι χώροι που φιλοξενούν όλους αυτούς τους καταδικασμένους. Το πιο πιθανό είναι, ύστερα από μια μικροκαταδίκη, και τον ολιγόμηνο εγκλεισμό, που συνεπάγεται, σε κάποια φυλακή, να δημιουργήσουμε έναν ακόμα επαγγελματία κακοποιό. Να κατασκευάσουμε δηλαδή ένα άτομο με μεγάλες διασυνδέσεις στον υπόκοσμο, άλλο ένα χαμένο κορμί, μια κατεστραμμένη ύπαρξη, ένα ερείπιο που θα ταλαιπωρεί πλέον μόνιμα το κοινωνικό σύνολο και δεν θα γνωρίζουμε πως θα απαλλαγούμε από την παρουσία του.
Από αυτή και μόνο τη μεριά, φάνηκε πολύ λογική, η απόφαση Αυστραλιανού δικαστηρίου που, πριν λίγα χρόνια, δεν τιμώρησε με φυλάκιση, ένα άτομο που αποδεδειγμένα είχε λάβει μέρος σε ληστεία. Η συμβολική, με ένα πρόστιμο, τιμωρία του «εγκληματία», μπορεί να αναδείξει τα καλά στοιχεία του ατόμου και να το επαναφέρει σε ένα σωστό δρόμο. Εξάλλου, όλες αυτές οι μέρες που περνάμε, λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, είναι μέρες χαράς και λύτρωσης. Είναι περισσότερο για να συγχωρούμε παρά για να τιμωρούμε.
Οι δικαστές μαζί με το ρόλο και το δικαίωμα, που τους δίνει ο Νόμος, πρέπει να μπορούν, πρώτα να συγχωρούν και μετά να επιβάλλουν τις ποινές. Να διακρίνουν δηλαδή τους συγγνωστούς από τους μη συγγνωστούς και έτσι να προχωρούν. Όπου φυσικά είναι δυνατό. Αυτό είναι σε τελική ανάλυση που αξίζει.