Άγιος Σπυρίδωνας
Ο Άγιος Σπυρίδωνας είναι ένα κομμάτι του Πειραιά που δεν μπορεί να διαχωριστεί από αυτόν. Για πάρα πολλά χρόνια έστεκε ο μοναδικός κάτοικός του και ο προστάτης του. Ο τόπος αυτός του Πειραιά που αγαπήθηκε από τον Άγιο και μπήκε κάτω από τη σκέπη του το θεωρεί μεγάλη τιμή του. Εξάλλου είναι γνωστή και η ευλάβεια που εκδηλώνουν όλοι οι Πειραιώτες στο πρόσωπο του Αγίου τους. Δεν υπάρχει Πειραιώτης που να έφυγε για ταξίδι και να μην πήρε την ευχή του. Είναι αδιανόητο να κατέβεις στο κέντρο του Πειραιά και να μην ανάψεις με περισσή ευλάβεια ένα κερί στη χάρη Του.
Είναι τόσο κοντά στη Θάλασσα ο Ναός του Αγίου που νομίζεις ότι είναι καράβι, έτοιμο να σαλπάρει και να κυριεύσει τα κύματα. Και ο Άγιος αυτό πάντα ήθελε, να αρμενίζει πάνω στα κύματα και να τρέχει όπου τον καλούν. Πόσες φορές δεν τον είδαν ναυτικοί στα όνειρά τους; Πόσες φορές δεν τον ένιωσαν κοντά τους όσοι τον επικαλέστηκαν. Ακόμα και τότε, πριν λίγα χρόνια, που κάποιοι ιερόσυλοι προσπάθησαν να τον κάψουν, δεν έπαθε τίποτα η ιερή εικόνα και ο λαμπρός ναός του. Και όχι μόνο αυτό αλλά επιστάτησε ο ίδιος στην αποκατάσταση των ζημιών από τη φωτιά. Οι πιστοί άκουγαν τα βήματά του πάνω στις σκαλωσιές και έκαναν τον σταυρό τους, επειδή καταλάβαιναν ότι ο Άγιος ήταν κοντά τους, ότι δεν επρόκειτο ποτέ να τους αφήσει μόνους στο έργο τους.
Ο Άγιος Σπυρίδωνας ποτέ δεν έφυγε μακριά από τον Πειραιά. Ακόμα και κατά την εποχή της τουρκοκρατίας που ο Πειραιάς ήταν ακατοίκητος, έμενε το Μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα να τον προστατεύει. Όταν μάλιστα κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 21 ήρθε στο Μοναστήρι για να προσευχηθεί, ο Καραϊσκάκης, το πρώτο πράγμα που του δήλωσαν οι μοναχοί, ήταν η αγάπη και η αφοσίωσή τους στους κατοίκους του Πειραιά. Λες και είχαν Θεία φώτιση από τον Άγιο, του δήλωσαν πως θέτουν στην υπηρεσία του λαού την τεράστια περιουσία του μοναστηριού. Σε κτήματα του Αγίου Σπυρίδωνα κατοίκησαν οι πρώτοι άστεγοι της Ελεύθερης Ελλάδας.
Όσες φορές και αν αναφέρει κανείς τα θαύματα του Αγίου, θα διαπιστώσει με δέος ότι πάντα θα τον σκεπάζει η χάρη του. Θυμάμαι ένα φίλο ναυτικό που βρισκόταν στην Ιαπωνία και πήγαινε με το ταξί στο αεροδρόμιο για να πάρει το αεροπλάνο της επιστροφής για την πατρίδα, όταν ξαφνικά θυμήθηκε ότι είχε ξεχάσει στο κομοδίνο του δωματίου του ξενοδοχείου του το εικονάκι του Αγίου Σπυρίδωνα. Δεν είχε διστάσει και γύρισε πίσω να το πάρει. Αργοπόρησε όμως και έχασε την πτήση. Γλίτωσε όμως τη ζωή του γιατί το αεροπλάνο έπεσε και σκοτώθηκαν όλοι οι επιβάτες.
Στις 12 Δεκεμβρίου, που είναι η γιορτή του και έχουμε αργία εμείς στον Πειραιά, θα περάσω πρωί πρωί να τον προσκυνήσω. Μπορώ να πω ότι αυτό γίνεται και τις άλλες μέρες. Το έχω βλέπετε σε κακό να μην τον καλημερίζω, να μην παίρνω την ευχή του. Τις περισσότερες φορές κατεβαίνω στο υπόγειο, στο παρεκκλήσι του Αγίου Φανουρίου, ή στο άλλο της Ζωοδόχου Πηγής, παντού όμως νιώθω την αγάπη του Αγίου να με συντροφεύει.
Κάθε φορά που μπαίνω στο Ναό, αισθάνομαι μια εξαίσια ευωδία να με αγκαλιάζει. Είναι βλέπεις τόσο θαυματουργός ο Άγιός μας! Ύστερα μην ξεχνάς πως μέσα στους τοίχους του Ναού υπάρχουν οστά αδελφών μοναχών και αγίων. Πώς να μην ευωδιάσει ένας τόσο ιερός τόπος; Τα πάντα στον Πειραιά μας ξεκινούν από τη Χάρη του Αγίου μας, του προστάτη μας. Όσο υπάρχει ο Ναός μας και ο Άγιος Σπυρίδωνας μπορούμε να είμαστε ήσυχοι, γιατί αυτό είναι πολύ μεγάλη Ευλογία.