Πείσμα

Αρκεί να ξέρεις να κρατιέσαι στον γκρεμό!

Ν’ αρπάς την πέτρα, να τη στύβεις και να πίνεις!

Τα δυο σου μάτια να κοιτούν στον ουρανό,

κι από τους κλώνους σου, θυμίαμα ν’ αφήνεις!

Κι αν νιώσεις ώρες, να σε ζώνει η ερημιά,

αν η φωνή, που αχεί ο κόσμος, δεν σε φτάνει,

αν όλα γύρω σου τα σκιάζει η μοναξιά,

σκέψου το ύψος σου, που το φθονούν οι άλλοι!

Σκέψου πως μέσα σου, κυλάει το νερό,

από την πέτρα, πού ’χες στύψει μ’ αγωνία!

Σκέψου πως στάθηκες ολόρθο στον καιρό,

Που ’χε τσακίσει το κορμί σου με μανία!

Στο κάτω-κάτω, της γραφής σου τελικά,

καρπούς ανέστησες κι από ξαρχής τους κλώνους!

Θυμού αυτό, πως των γκρεμών τα ξερικά,

δεν είναι δέντρο μου, για όλης της γης τους μόνους!

Τριμπιρλή Βίκυ