Ο Βασίλης του Πειραιά

Τρώει τα ληγμένα που πετάξαν ο Βασίλης,

γεννήθηκε με αστέρι μαύρο,

όλοι τονε φωνάζουν γαύρο,

κανένας δεν του έκανε χατίρι.

Μοναδική παντοτινή του συντροφιά,

του λιμανιού οι σκύλοι και οι πόρνες,

μονάχος του εβρέθηκε έτσι απλά,

δεν του ανοίξαν αγκαλιές κάποιους χειμώνες.

Γέλιο, χαρά, δεν ξέρει τι θα πει,

το δάκρυ στη ματιά του έχει στεγνώσει,

αχ και να ζούσε σ’ άλλη εποχή,

λίγο κι’ αυτός ανθρώπινα να νοιώσει.

Περνάνε και τον βρίζουν τα χαμίνια,

πιο πέρα απ’ το λιμάνι, στα Καμίνια,

που βάδισε να βρει λίγο ψωμί,

παραμονή της εορτής του το πρωί.

Στη λάσπη μέσα οι σκισμένες του αρβύλες,

βρεγμένα τα κουρέλια που φορά,

μα έχει τεράστια αγάπη στην καρδιά,

στα φιλαράκια του, τους σκύλους και τις σκύλες.

Μόνο αυτά τον αγαπούν και τον χαϊδεύουν,

τις άγριες νύχτες του ζεσταίνουν το κορμί,

και στη μεγάλη του γενειάδα τη λευκή,

να χώσουν τη μουσούδα τους γυρεύουν.

Κι’ είναι ο Βασίλης, σαν τον Άγιο που γιορτάζει,

λάμπει η ματιά του από χαρά κι’ αναστενάζει,

δεν έχει τίποτα να φάει, ούτε να πιει,

μα έχει τεράστια αγάπη στην ψυχή.

 

Μιχάλης Αβούρης

από την σειρά ποιημάτων

(Πέρα από τα σύνορα της ζωής)