Γεια σου Περαία αθάνατε

Όμως δεν είναι μόνον τα πειραϊκά τοπωνύμια, καθώς και η λέξη Πειραιάς, Περαίας έχει τη δική της βαρύτητα στα μεγάλα τραγούδια.

Το 1935 γραμμοφωνήθηκε το υπέροχο χασάπικο του Γιοβάν Τσαούς «Πέντε μάγκες στον Περαία» σε στίχους της συζύγου του Αικατερίνης Χαρμουτζή. Το τραγουδά ο Αντώνης Κολυβόπουλος. Η λικνιστική μελωδία του μυθικού οργανοπαίκτη συνταιριάζει με το χασικλίδικο λιμπρέτο σαν να απαλύνει τα βήματα της μαγκιάς και αφήνει στο τέλος μια επίγευση τρυφερής νοσταλγίας.

Το 1956 ο Γενίτσαρης έγραψε για τον νεαρό Καζαντζίδη ένα από τα πιο μόρτικα τραγούδια που έβαλε ποτέ στο στόμα του ο μεγάλος τραγουδιστής. Τον σιγοντάρει το άψογο μπουζούκι του Μπέμπη και σε τρεις στροφές σεργιανίζουμε όλο τον αθάνατο Περαία:

«Γεια σου Περαία αθάνατε / της εργατιάς κολόνα / Πασαλιμάνι, Κοκκινιά / Καμίνια, Δραπετσώνα / Κούπες κρασί αμέτρητες / στην Τρούμπα θα ρουφήξω / και στο Χατζηκυριάκειο / στουπί θα καταλήξω.

Γεια σου Περαία αθάνατε / απόψε κάνω γιούρια στη Ζέα, / στα Λιπάσματα / και στα γνωστά Ταμπούρια».

Όμως κι ο Μάρκος έχει τον τρόπο του να πείθει όταν προειδοποιεί σ’ ένα καμηλιέρικο του 1936:

Ρώτησε να μάθεις / κι ύστερα να με πάρεις, / ρόνια στον Περαία / μαγκίτης και αλανιάρης.

Ύστερα το γρήγορο χασάπικο του Στέφανου Χρυσίνη μοιάζει να ακολουθεί τον ρυθμό μιας σούστας που λικνίζεται στα πειραιώτικα λιθόστρωτα και μας πάει άλλη μια τσάρκα στα ωραία του Περαία.

«Είναι η Αθήνα μας γεμάτη από χάρες / μα όμως έχει και ο Περαίας ομορφιές / έχει το όμορφο Πασαλιμάνι / και τόσες άλλες όμορφες ακρογιαλιές / Έχει το ωραίο ξακουσμένο Παλατάκι / και την Καλλίπολη που είναι ζωγραφιά / και της Πειραϊκής το λιμανάκι / τη μυρωδάτη κι όμορφη ακρογιαλιά / …Το Τουρκολίμανο έχει καμάρι / και την Καστέλα με την ξακουστή σπηλιά».