Μέτρα τα αστεράκια σου

Καλώς ήρθες Απρίλη! Η καρδιά της άνοιξης. Σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα ακούγεται, αλλά τα μέτρα ανοίγουν σιγά – σιγά. Τουλάχιστον έτσι συζητείται ακόμη. Τα κρούσματα όμως αυξάνονται, οι απώλειες περισσότερες.

Ο κόσμος εμβολιάζεται. Οι απόψεις διίστανται. Οι φόβοι πολλοί. Ένα ερωτηματικό και μια αβεβαιότητα. “Τι πρέπει να κάνω τελικά;”

Ο καιρός δεν ξέρει και αυτός πως να αντιδράσει, το έδαφος το ίδιο.

Απ’ τη μια οι σεισμοί, απ’ την άλλη τα νερά να αποτραβιούνται απ’ τη στεριά.

Σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας. Που περιμένουν όλοι στα παράθυρα μέχρι να βγει το τέρας, ή η ψυχή του τελικά..

Περάσανε και κάποιες όμορφες γιορτές. Πιο πολύ αφορμή χαράς τις θεωρούσα πάντα! Τώρα όμως αυτές οι μέρες είχαν μια άγευστη και άνοστη γεύση. Ήταν άοσμες σαν ένα απ’ τα συμπτώματα του covid. Δεν υπήρχε ιδιαίτερη διάθεση.

Υπάρχει απόσταση μεταξύ των ανθρώπων. Άσχημα γεγονότα, όχι μόνο στην τηλεόραση αλλά πολλές φορές και μέσα στα σπίτια μας.

Όμως ζώντας κάτι πολύ δύσκολο και βγαίνοντας νικητής απ’ όλο αυτό, δεν μπορεί να μη δεις την ομορφιά της ζωής! Γιατί όλα είναι τέλεια απλά και μόνο που υπάρχουν! Το δεδομένο της ζωής δεν θα ‘πρεπε να ισχύει, αλλά να μπορεί να είναι μια ειδική περίσταση γιορτής!

Πρέπει να είμαστε σίγουροι για το χρόνο που μας δίνεται και πώς θα ξοδευτεί! Ας μετρήσουμε τα αστεράκια της ζωής μας! Θα βρούμε θησαυρούς που δεν πιστεύαμε πως υπάρχουν! Ήταν όμως πάντα εκεί και μας περίμεναν.

Η ζωή είναι στιγμές! Ας μη τις χάνουμε. Αν δεν σπέρνουμε αναμνήσεις, δεν μπορούμε να θερίσουμε ζωή! Απέκτησε νέες συνήθειες, που να ταιριάζουν στον άνθρωπο που θέλεις να είσαι. Όλα θέλουν κόπο για να προχωρήσουν. Πάντα όμως υπάρχει τρόπος. Το πόσο το θέλουμε έχει σημασία. Εμείς σαμποτάρουμε τους εαυτούς μας με την αναβλητικότητά μας.

Εάν δεν μάθουμε, δεν κάνουμε, δεν έχουμε, τότε θα συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο.

Για να τα καταφέρουμε πρέπει πρώτα να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τη διαδρομή. Με οδηγό πάντα την αγάπη και τη φώτιση που μας δίνεται, όταν την έχουμε πραγματικά ανάγκη!

Αλλιώς είχαμε μάθει. Όμως στο τέλος βλέπουμε ότι οι δικοί μας άνθρωποι είναι αυτοί που μας στηρίζουν.

Ένταση, θλίψη, προβληματισμός, αγωνία, αρνητικά συναισθήματα… Εκεί λοιπόν έρχεται η δύναμη του μυαλού. Να σταματήσει αυτή η κατρακύλα!

Θα περάσει και αυτό. Όπως τόσα άλλα… Συχνά πιάνουμε τον εαυτό μας με βαριές σκέψεις, βαριά λόγια, βαριές λέξεις. Όλα όμως είναι ανθρώπινα.

Ζούμε κρίσιμες στιγμές για να αποδείξουμε το σωστό. Πολλές φορές για να συμβεί κάτι σπουδαίο στη ζωή μας, τα πάντα φαίνονται να καταρρέουν.

Βάζουμε εμπόδια στον εαυτό μας, πιστεύοντας ότι δεν είμαστε άξιοι να τα καταφέρουμε. Είμαστε αναβλητικοί.

Τα δικά μας, τα ίδια τα οικεία μας. Είναι αυτά που γνωρίζουμε. Οτιδήποτε άλλο ξενίζει. Πολλές φορές η οικογένειά μας η ίδια μας αποτρέπει. Τρώμε εξαρχής απόρριψη, για δεύτερη φορά, μια που νοιώθουμε ότι η πρώτη ήταν λάθος. “Γιατί αυτό; Τι σε ‘πιάσε; Κάτσε εκεί που κάθεσαι…τι τα θες τώρα;”

Τα δεδομένα μας, τα σίγουρά μας ξαφνικά μπορούν όλα να χαθούν! Ίσως να είναι απλώς αργά.

Λίγο περισσότερη στήριξη, λίγη αγκαλιά, λίγες πράξεις στοργής στους ανθρώπους μας. Ποτέ δεν έβλαψε κανέναν η περισσότερη αγάπη και αφοσίωση. Χωρίς όμως την αίσθηση του πνιξίματος και του ελέγχου.

Να αναπνέει, να έχει το χρόνο του, να κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν.

Γιατί έτσι μας ήταν αρεστός στην αρχή. Έτσι μας τράβηξε. Η αύρα που εκπέμπει ο άλλος, οι κινήσεις του, η αυτοπεποίθησή του, ακόμα και η μυρωδιά του. Όχι απαραίτητα η ομορφιά. Αν ξέρεις ήδη ότι έχεις χάσει πράγματα του εαυτού σου, τότε σίγουρα θα αφήσεις να χαθούν και τα υπόλοιπα.

Η ζωή είναι απλή! Όταν μας λείπει κάποιος τον παίρνουμε τηλέφωνο. Όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι, το εξηγούμε. Ρωτάμε, απαντάμε, συζητάμε, ακούμε, με άλλα λόγια, επικοινωνούμε! Αν θέλουμε κάτι το ζητάμε. Δεν το αφήνουμε να μεγαλώνει. Έτσι μεγαλώνουν τα κενά. Αν κάνουμε λάθος το διορθώνουμε.

Είναι σπουδαίο να ζητάμε συγνώμη. Κρατάμε στη ζωή μας ότι μας κάνει να χαμογελάμε. Γιατί τελικά δεν είναι κακό να κρατάμε τα οικεία μας.

Η αγάπη χτίζεται στις ομοιότητες. Όταν αγαπάμε απλά να το λέμε!

Σοφία Μπουρή