Κατσικάδη Νίκη Μιχαήλ

Βραδιάζει ο πόνος

Βρέχει και σήμερα στις στράτες και στο κάστρο,

καμένα φύλλα της καρδιάς είναι τ’ ατλάζια,

στις φλόγες πέταξα το φόρεμα μου τ’ άσπρο

και στη φωτιά τα γράμματά σου τα γαλάζια.

 

Βρέχει στην πόλη τη λευκή την έρημή μου

κι ο γκρίζος χρόνος να βραδιάζει στο κορμί μου.

Σ’ αυτή την πόλη την λευκή μου πάντα βρέχει

κι ο πόνος μαύρος στις φλέβες μου να τρέχει.

 

Βρέχει και σήμερα στις στράτες και το κάστρο,

στις φλόγες πέταξα το φόρεμα μου τ’ άσπρο.

Καμένα φύλλα της καρδιάς γίναν τ’ ατλάζια

και στη φωτιά τα γράμματά σου τα γαλάζια.

 

Κι όπως βραδιάζει ο γκρίζος χρόνος στο κορμί μου,

βρέχει στην πόλη την φρικτή, την έρημή μου.

Σ’ αυτή την πόλη την λευκή μου πάντα βρέχει

κι ο πόνος μαύρος στις φλέβες μου να τρέχει.

 

Και μες τις φλέβες μου ο μαύρος πόνος τρέχει.

 

Νίκη Μιχαήλ Κατσικάδη