Χρόνια Πολλά Πατέρα!
Ξέρετε, εμείς οι άνδρες δεν παραπονιόμαστε ποτέ. Δείχνουμε τελικά μια μεγάλη ανεκτικότητα σε πολλά πράγματα. Μπορεί μέσα μας να σκεφτόμαστε: «Μα καλά τόσες μέρες το χρόνο είναι αφιερωμένες στη γυναίκα, ούτε μία για μας;». Όμως, μόνοι μας το λέγαμε μόνοι μας τ’ ακούγαμε. Καμιά φορά το άκουγες και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις των ανδρών. Στην πραγματικότητα όλα λεγόντουσαν χάριν αστεϊσμού. Και να που η 16η Ιουνίου καθιερώθηκε ως γιορτή των ανδρών και μάλιστα των πατεράδων. Κάτι βέβαια είναι και αυτό. Εδώ υπάρχει ημέρα ποδηλάτου, αυτοκινήτου, χωριού, πόλης, φύσης, θάλασσας, ερωτευμένων, χελώνας κλπ, γιατί θα έπρεπε να μην υπάρχει μια στιγμούλα και για τον άνδρα και μάλιστα τον πατέρα;
Πολλοί άνθρωποι, διαφωνούν προσωπικά για όλη αυτή τη μόδα, να καθιερώνεται δηλαδή, και μια μέρα για το κάθε τι. Τίποτα δεν είναι τόσο βασικό από το να πιστεύουμε ειλικρινά αυτό που κάνουμε. Και φυσικά το μεγαλύτερο κακό μπορεί να το προκαλέσει η υποκρισία. Και εκεί φτάνουμε μετά από τόσες και τόσες φιέστες που καθιερώνουμε. Γιατί, μην πει κανείς ότι είναι πολύ ωραίο να πας λουλούδια στον πατέρα σου, που περνά τα τελευταία χρόνια του στο Γηροκομείο; Ούτε ότι είναι και τόσο ευγενικό να σκεφτόμαστε τον πατέρα μας μόνο σήμερα. Σε άλλες εποχές που η πατριαρχία ήταν κάτι που κανείς δεν το αμφισβητούσε, ο πατέρας είχε μια ξεχωριστή θέση, τόσο μέσα στην οικογένεια, όσο και στην κοινωνία.
Δυστυχώς, και δεν ακούγεται μόνο από απαισιόδοξους ή μόνο από ανθρώπους που κάτι θέλουν να πουν. Ο σημερινός πατέρας τα δίνει όλα και δεν εισπράττει τίποτα. Περνά στο περιθώριο μόλις αρχίσει να μην μπορεί να είναι και τόσο ωφέλιμος. Πόσο πιο ωφέλιμος είναι δυνατό να γίνει ένας άνθρωπος, όταν έχει δώσει τα πάντα για την ανατροφή, και την αποκατάσταση των παιδιών του; Πόσο περισσότερο να υποφέρει ένας πατέρας από την εγκατάλειψη των παιδιών του; Η Ελληνική κοινωνία είναι γαλουχημένη σύμφωνα με τους πατροπαράδοτους νόμους που θέλουν τους γονείς στην πρώτη θέση, της αγάπης των παιδιών. Ο παροπλισμένος γονιός εθεωρείτο ανέκαθεν ιερός και προστατευόταν στο έπακρον. Τότε δεν υπήρχαν οίκοι ευγηρίας ούτε οι συνθήκες στα σπίτια ήταν ιδανικές. Η φτώχεια έδινε και έπαιρνε. Όμως ο πατέρας, και μαζί με αυτόν και η μάνα, ήταν ιερός και απαραβίαστος.
Ακόμα και σήμερα ακούς, όταν θέλουν να δείξουν αγάπη και σεβασμό, να λένε. «εγώ ποτέ δεν τόλμησα να καπνίσω μπροστά στον πατέρα μου», «δεν διανοήθηκα ποτέ να του πω ψέματα» κλπ. Όχι δεν υπήρχε φόβος. Ήταν έτσι ο κόσμος. Τα παιδιά περιμέναμε τον πατέρα με χαρά, γιατί έτσι μας το καλλιεργούσε και η μάνα. Τον βλέπαμε σαν κάτι το πολύ εξαιρετικό. Ήταν ο προστάτης μας. Ήταν τα πάντα για μας. Κουρασμένος, ή στεναχωρημένος και όμως πάντα κοντά μας. Ότι θέλαμε εμείς. Τι να του λέγαμε και δεν μας τόκανε; Και όχι μόνο σε μας, μάζευε και τα παιδιά της γειτονιάς και, όταν μπορούσε, τα χαρτζιλίκωνε και αυτά. Μα και οι άλλοι πατεράδες τα ίδια έκαναν σε μας. Ήταν όλοι αυτοί οι πατεράδες του μόχτου, και του ίδρωτα.
Εκεί, στα αυθαίρετα του Περάματος. Στην πείνα και τη δυστυχία, είχαν δημιουργηθεί άλλοι δεσμοί. Πιο δυνατοί, πιο όμορφοι. Αιώνιοι θα μπορούσε να πει κανείς. Και τώρα που τα χρόνια έχουν περάσει και ένας – ένας φεύγουν, όλοι αυτοί οι ήρωες, καταλαβαίνουμε τι θα πει πατέρας πραγματικός. Νιώθουμε τι θα πει έλλειψη και κλαίμε. Κλαίμε γιατί πονέσαμε όλους τους πατεράδες που στάθηκαν στο ύψος των δύσκολων περιστάσεων. Και σε όσους έχουν μείνει ευχόμαστε, όχι μόνο για την 16η Ιουνίου, αλλά για πάντα, νάναι καλά και κάθε μέρα να τους έχουμε κοντά μας.