Το τέλος του Αισώπου

Δεν είναι μύθος. Δεν είναι παραβολή. Ιστορικό γεγονός το τέλος του Αισώπου (Ηρόδοτος). Εκτελώντας εντολή του μεγάλου βασιλέως Κροίσου έφτασε στους Δελφούς να κάνει θυσία για λογαριασμό του και να διανείμει χρηματικό ποσό στους περίοικους, για τους οποίους προφανώς είχε εντύπωση θεοσέβεια τους. Εξεπλήρωσε τα της θυσίας. Το χρηματικό όμως πόσο όχι μόνον δεν διένειμε αλλά διαπιστώνοντας ότι η περίοικοι είχαν εγκαταλείψει την εργασία, τη γη τους, την παραγωγή και από ζούσαν από το θρησκευτικό τουρισμό, τους περιέλουσε ως τεμπέληδες, ακαμάτηδές, αχρείους, ανήθικους, προκαλώντας το βίαιο θάνατό του κατά ένα από τους εξής δύο ιστορούμενες τρόπους:

Ότι τον κατακρήμνισαν ή με δόλο στο σάκο του έθεσαν χρυσή λήκυθο, τον κατηγόρησαν για κλοπή ιερού και με καταδίκη των θανάτωσαν.

Ο τάλας Αίσωπος είδε και διαπίστωσε ότι τα έσοδα του τουρισμού δεν ενίσχυαν την παραγωγή, την τοπική οικονομία, δεν επέφεραν ευημερία. Προσωρινή καλοπέραση Με συνακόλουθη κάθε είδους εξαθλίωση. Παράλληλη και η διαπίστωση του ανώνυμου Έλληνα στην ελληνική νομαρχία του 1815 οι ευεργεσίες στο ραγιά την αρπαχτή τρέφουν, την δουλεία συντηρούν. Βόλια και μπαρούτι στην χούφτα του προτρέπει.

Πόσο μακριά βρίσκεται ο τουρισμός από τον προορισμό του. Ανόητος, εμπορικός, άλητοτουρισμός. «Άστεά και νοον έγνω» ομηρική διαπίστωση αλλά και πρόταγμα. Πόσο απέχει. Μπήκε στο μετά νεωτεριστικό συρμό. Κατάργηση του λόγου, της νοητικής διαδικασίας, Με επαλήθευση των διαπιστώσεων του Αισώπου. Εξαθλιώνει το χώρο υποδοχής. Δεν υπάρχει γονιμοποίηση πολιτισμών.

Διαχρονικές οι διαπιστώσεις του Αισώπου, αλλά πλέον σήμερα επιβαρυμένες από το κοινωνικό τίποτα που παράγεται από το ανήθικο σχεδίασμα πολιτείας, που δεν παράγει άνθρωπο πολίτη αλλά ένα είδος άνευ κοινωνικής αξίας και όχι μόνο ,τον κομματανθρωπο (δεν υπάρχει στο λεξικό), καταδικάζει σε εγκατάλειψη την πρωτογενή παραγωγή, στην ερήμωση της Ενδοχώρας. Πολιτισμική καταστροφή όμορφων τοπίων και νήσων, κοινωνική και πολιτισμική απαξίωση, ασέβεια, άναρχη μέχρι καταστροφής δόμηση, τα θλιβερά αποτελέσματα είναι ορατά.

Η εξάρτηση της εθνικής οικονομίας από την «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού αποτελεί εθνική μειοδοσία. Αποκαρδιώνουν οι διαπιστώσεις του Ροΐδη. Υποφώσκει η αντίσταση. Του προνήπιου μαθητής, παρατηρώντας παλιά μπλόκια στη θάλασσα ριγμένα να σπάνε την ορμή του κύματος, αναφώνησε «Αρχαία». Ο πρόγονός του, ο αγράμματος Μακρυγιάννης ξεφώνιζε «για τούτα δω τα μάρμαρα πολεμήσαμε».

Οι δυο τους δεν συναντήθηκαν ποτέ. Όμως συννόησαν (η λέξη δε βρίσκεται στο λεξικό, στον Πλάτωνα «σοφιστής»). Πάνω στην αρχαιότητα από γεννησιμιού του ο έλληνας περπατάει, κολυμπάει.

Αποκάρδιωση, ελπίδα.

Με αμηχανία.

Ανδρέας Κούτσαντώνης

Επίτιμος δικηγόρος