Ο λαός μας ξέρει να ζει

Στην πλατεία του χωριού όπου οι πανηγυριώτες του Δεκαπενταύγουστου γλεντούσαν, παρά τη ζέστη και την άπνοια, κι άδειαζαν τα μπουκάλια με τις μπύρες και κατέβαζαν τα ούζα σπάζοντας τα ποτήρια μέσα στην παραζάλη του κεφιού αναγκάζοντας τους σερβιτόρους να μαζεύουν με σκούπες και φαράσια τα σπασμένα γυαλιά που στραφτάλιζαν στα σημεία όπου άφηναν πέρασμα τα φυλλώματα του πλάτανου κι έπεφταν οι ηλιαχτίδες -κάποιος μερακλής χόρευε πρώτος την “Παπαδιά” μέσα σε όπα και σφυρίγματα, πετώντας κάθε τόσο τσαλακωμένα χαρτονομίσματα προς τα όργανα κι άλλα τα ίσιωνε, τα έφτυνε με όσο σάλιο του είχε απομείνει και τα κολλούσε στο μέτωπο του κλαριντζή.

Καθώς το χέρι με το χαρτονόμισμα πλησίαζε το μέτωπό του, ο μουσικός ακουμπούσε το κλαρίνο στο αφτί του πρώτου και συγχρόνιζε το παίξιμό του με τα βήματα του χορευτή, προτρέποντάς τον να προχωρήσει πιο βαθιά στο “κάπου αλλού” όπου βρισκόταν.