«Τί έχουμε να πούμε ως Εκκλησία στους νέους;» Διάλογος στο «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…»
Αν μπορούσαμε να πούμε κάτι στα νέα παιδιά σήμερα, είναι απλά να τους δείξουμε τον Χριστό, να τους δείξουμε αυτόν τον δρόμο. Μέσα από το προσωπικό βίωμα και την προσωπική εμπειρία στην καθημερινότητα και φυσικά μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματα των αγίων.
Εκδήλωση, στο πλαίσιο της σειράς «Ελεύθεροι διάλογοι», του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 5 Νοεμβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού.
Ο Νικόλαος Σαμπαζιώτης, Υπεύθυνος των εκδόσεων «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ», φιλοξένησε τον π. Σπυρίδωνα Σκουτή, κληρικό της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών σε μια συνάντηση με θέμα: «Τί έχουμε να πούμε ως Εκκλησία στους νέους;».
Μιλώντας με αυτοκριτική διάθεση και ειλικρίνεια, ο π. Σπυρίδων έδωσε το στίγμα της συζήτησης λέγοντας ότι πριν πούμε κάτι στα παιδιά, οφείλουμε πρώτα να τα αγκαλιάσουμε και να τα ακούσουμε, πάντοτε με αγάπη. Κι από εκεί και πέρα, να δούμε όλη αυτήν την δυσκολία της ποιμαντικής, σε μία άλλη πτυχή.
Να μην το δούμε επιφανειακά, αλλά πνευματικά και οντολογικά. Δεν υπάρχει σκοπός να πείσουμε κάποιον, για κάτι και για κάποιον λόγο. Έχουμε τον Χριστό, ο Χριστός είναι Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο Χριστός, ο οποίος φανερώνεται και ακτινοβολεί.
«Και αν μπορούσαμε να πούμε κάτι στα νέα παιδιά σήμερα, είναι απλά να τους δείξουμε τον Χριστό, να τους δείξουμε αυτόν τον δρόμο. Μέσα από το προσωπικό βίωμα και την προσωπική εμπειρία στην καθημερινότητα και φυσικά μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματα των αγίων.
Για κάποιον λόγο, τον κρύβουμε τον Χριστό, γι’ αυτό και πολλοί νέοι έχουν μια διαστρεβλωμένη άποψη, την οποία έχουν φυλακίσει μέσα τους, από κάποιες θρησκευτικές ιδεοληψίες και έχουν δομήσει μια άποψη πολύ επιφανειακά, έχοντας ίσως και κακά παραδείγματα».
Στα νέα παιδιά δεν λείπουν τα λόγια, όπως τόνισε ο π. Σπυρίδων, γιατί μπορούν να τα βρουν γραμμένα, ειδικά μέσω του διαδικτύου. Το θέμα είναι να δουν το βίωμα του Χριστού σε κάποια πρόσωπα, την αγάπη που αυτά ακτινοβολούν.
Οφείλουμε πρωτίστως να αποκαλύψουμε στα παιδιά αυτό το βίωμα, που οφείλουμε να βιώνουμε μέσα στην Εκκλησία και το ακτινοβολούμε καθημερινά και πρακτικά μέσα στη ζωή μας, από όλες τις καταστάσεις.
Επίσης, συνέχισε, για κάποιο λόγο βιαζόμαστε, ξεχνάμε ότι οι νέοι δεν είναι αντικείμενα, δεν είναι ένας υπολογιστής που βάζουμε κάποιες εντολές και τακτοποιούνται τα πράγματα.
Κάθε άνθρωπος έχει την προσωπικότητα του, την ελευθερία του, τα βιώματα του, την εσωτερική του ολοκλήρωση. Η χάρις ενεργεί μέσα από την υπομονή, μέσα από την υποχώρηση που θα κάνουμε.
«Έχει έτσι το παιδί το χρόνο του, την δική του πάλη κι εμείς οφείλουμε να είμαστε εκεί προσευχητικά, όμορφα, ως παράδειγμα και σταδιακά θα δώσει ο Θεός. Οφείλουμε να επιτρέψουμε στον Θεό, να μπει στη ζωή μας και να αποκαλυφθεί μέσα από το δικό μας βίωμα και την καρδιά μας.
Αυτό που λείπει σήμερα, είναι ο αγιασμός, έστω η προσπάθεια σε αυτόν τον δρόμο, το αγιασμένο βίωμα. Αυτό μεταγγίζεται από μία σχέση, μία εμπιστοσύνη και από ένα βίωμα».