Λαουτάρης Ι.. Εμμανουήλ

Η κόρη του ποιητή

Αχ και να ήξερες τι θα ’σαι πάντα εσύ για μένα

μικρή δροσούλα ενός Θείου πρωϊνού,

πόσο θα ήθελα απ’ της καρδιάς τα φυλαγμένα

κάποια να σου ’δινα, που να σου φώλιαζαν στο νου.

 

Σαν μες στη νύχτα τη βαριά γλυκοκοιμάσαι

κι ονείρου στράτες ανιχνεύεις μαγικές,

εμέ, η ξαγρύπνια μου σε ψάχνει, και που να ’σαι,

πόσο έχεις φύγει μακριά από το χθές;

 

Το πρόσωπό σου, ηλιοτρόπιο φλογάτο

κι έχω στο νου, κάποιου χειμώνα καταχνιά

φαύλο φορτίο σε καράβι πούν’ φευγάτο,

κληρονομιά, από μια άτυχη γενιά.

 

Πόσα ταξίδια στης ψυχής τ’ άμετρα πλάτη!

σαν Δον-Κιχώτης θα πλανιέμαι συνεχώς,

να ’ταν ν’ ανέβαινες πάνω στης σκέψης μου το άτι,

τα πάντα θα ’παιρνες δίχως να έμενα φτωχός.

 

Το χαμογέλιο σου, αγάπη ζωγραφίζει

μέσα στον πίνακα του Λούβρου της ζωής,

αχ και να μπόραγα τα μύρια να σου δώσω

γλυκέ μου ψίθυρε ατέρμονης πνοής.

 

Εμμανουήλ Ι. Λαουτάρης

Από την ποιητική συλλογή

«Ζωγραφίζοντας με λέξεις»

Εκδόσεις Εριφύλη 2009