Καραμπότης Λευτέρης

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΊΑ… ΛΟΙΠΌΝ…

Καί τι δε θα ‘δινα εγώ…

Να’ χα τήν ευκαιρία…

Τσιγάρο… “λαθρα”.. να ‘κάνα…

Δίπλα… στην  Ευτυχία…!

Όχι… ότι ήμουν άξιος…

Μαζί της… να καθίσω…

Αλλά… εκείνης τη μορφή…

Από κοντά… νά ζήσω…!

Πάντα.. μέσα… στο στίχο της…

Έσταζε… την ψυχή της…

Κι’ ένα λογοτέχνημα…

Ολόκληρη… η ζωή της…!

Μ’ ένα μολύβι σε χαρτί…

Έγραφε… ο, τι… ζούσε…

Κι’ ο,τι… τραγούδι… σκάρωνε..

Τσάμπα… σχεδόν.. πουλούσε…!

Όνειρα… Πόρτες… Αετούς…

Και των ανθρώπων λάθη…

Τα είχε μέσα στο μυαλό…

Ανάμεικτα… μέ πάθη…!

Άγγιζε όλων τις καρδιές…

Μ’ αυτή της… τη γραφίδα….

Πού άλλοτε έβγαζε καημό…

Καί… άλλοτε… ελπίδα…!

Όλα της… τά αισθήματα…

Πίκρα… Αγάπη… Πόνο…

Τά στόλιζε… με λυρισμό…

Η Ευτυχία… μόνο…!

Γιαυτό… ποτέ δεν “έφυγε”…

Κι’ εντός μας… πάντα… μένει…

Σάν “ιερό”… αερικό…

Στο νού μας… παραμένει…!

Έτσι… την έμαθα… εγώ…

Κι’ έτσι… θά τη θυμάμαι…

Και θαυμαστής… των τραγουδιών…

Της… “Ευτυχίας”… θα ‘μαι…

 

Λευτέρης Καραμπότης

Αφιερωμένο στην μεγάλη στιχουργό

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου