Βιβλιοκριτική.«Θεραπευτήριον Εγκαυμάτων» Ποιητική συλλογή του Αντώνη Ζαρίφη

Δεν είναι εύκολο να εκφέρεις γνώμη ουσιαστική και ακριβή για μια ποιητική συλλογή ενός καταξιωμένου ποιητή όπως είναι ο Αντώνης Ζαρίφης, αν πρώτα δεν διαβάσεις καλά και δεν ζυγίσεις με προσοχή τα γραφόμενα.

Προσπαθείς όμως να μπεις στην καρδιά του ποιητή και να μπορέσεις να νιώσεις, όσο πιο πολύ γίνεται, τον παλμό της ψυχής του, όταν οραματιζόταν και όταν έγραφε. Είναι αυτό που καμιά φορά χάριν αστειότητας μας λέει ο λαός: «Τι θέλει να πει ο ποιητής!».

Η νέα ποιητική συλλογή «Θεραπευτήριον εγκαυμάτων», που πρόσφατα έκδωσε ο Αντώνης Ζαρίφης, είναι μια ακόμα όμορφη πνευματική εργασία, με πολύ δυνατά ποιήματα, τόσο στα νοήματα όσο και στην γραφή, που συμπληρώνει και επιβεβαιώνει την τοποθέτησή του, σε ένα βάθρο της ποιητικής τέχνης που στέκεται πολύ ψηλά.

Ο Αντώνης Ζαρίφής έγραφε σε ένα άλλο προηγούμενο βιβλίο του: «Είναι αλήθεια -στους καιρούς μας- / οι ποιητές πολλοί / η ποίηση ολίγη!» και δεν είχε καθόλου άδικο. Πολλοί θέλουν να λέγονται ποιητές αλλά απέχει από αυτούς η αληθινή ποίηση.

Εντυπωσιακά τα ποιήματα του Αντώνη στη νέα αυτή ποιητική συλλογή. Είναι μάλιστα πολύ θετικό ότι ξεκινά με ένα ποίημα αφιερωμένο στον μεγάλο Πειραιώτη Ιστορικό και Πρόεδρο της Φιλολογικής Στέγης Πειραιά, αείμνηστο Γιάννη Χατζημανωλάκη και επιγράφεται «Όνειρα!»:

«Τόσα χρόνια όνειρα στιγμάτισαν τη σάρκα σου / έλα, να… / Πάρε στάλες του Φθινοπώρου / να νοτίσεις τα ξεραμένα μάτια σου».

Μια δίκαιη αναγνώριση, ενός ανθρώπου που τα μάτια του ξεράθηκαν από το διάβασμα και την γραφή για την πόλη του Πειραιά, που του κρατούσε το Είναι.

Μπράβο Αντώνη, η ποίηση σε έχει στέψει με χρυσή κορώνα και αποτελείς ότι καλύτερο έχει σήμερα ο Πειραιάς στην έκφραση ιδεών και στην κουλτούρα. Είσαι γνήσιο τέκνο και συνεχιστής των μεγάλων Πειραιωτών ποιητών, του Θεοφάνους, του Λάμπρου Πορφύρα, του Στέλιου Γεράνη και των άλλων.

Σε ένα ποίημα που επιγράφεται «Ήττα» εξαιρετικού ύφους και κάλλους, μας λέει ο Αντώνης: «Στ’ αμπέλια έβρεχε / και γέμισαν οι ρώγες χυμούς. / Δεν πήγα στον τρύγο / -φοβάμαι το λιοπύρι-, / ένα κουμάρι κρασί πεθύμησα / για να βιώσω ελαφρά / την ήττα του μεσημεριού.

Όλα τα ποιήματα του δέκατου βιβλίου του Αντώνη, ενός βιβλίου που ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο, γιατί αξίζει, έχουν δυνατά νοήματα και πρέπει να τα διαβάσεις προσεκτικά και μόνο τότε θα νιώσεις το μεγαλείο της γνήσιας ποίησης ενός αυθεντικού Πειραιώτη ποιητή.