Η μέρα των ερωτευμένων
Τελικά, όλοι οι άνθρωποι, χριστιανοί ή ειδωλολάτρες, μουσουλμάνοι ή βουδιστές, άθεοι ή θρησκόληπτοι, όπου και να ανήκουν, έχουν τον ίδιο κοινό παρονομαστή. Από κάπου θέλουν να πιάνονται, σε κάτι πρέπει να πιστεύουν. Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, τα πιστεύω παραμένουν αναλλοίωτα, στο πέρασμα του χρόνου. Πολλά είναι αυτά που έχουν επιζήσει για χιλιάδες χρόνια, και μένουν ανεξίτηλα, ακόμα και όταν η γενεσιουργός αιτία έχει, προ πολλού, εκλείψει.
Έτσι βλέπουμε τις αρχαίες Διονυσιακές λατρείες να διατηρούνται ανέπαφες και να συνεχίζονται ακμαίες μέσα από τον χριστιανισμό. Το ίδιο συμβαίνει με τις παμπάλαιες Αιγυπτιακές δοξασίες, που διαιωνίζονται μέσα από το μουσουλμανισμό. Και δεν είναι ότι διατηρούνται και ξαναζούν τα παλιά ήθη, έθιμα και πιστεύω. Υπάρχει και μια συνεχής τάση για νέες αναζητήσεις και καθιέρωση καινούργιων σημείων αναφοράς. Η σημερινή ανθρώπινη ύπαρξη, περισσότερο από ποτέ, έχει την ανάγκη να κρατηθεί, γερά από κάπου, και να επιβιώσει. Να φανερώσει το εσώτερο εγώ της και να δικαιολογήσει τη μακρόχρονη ιστορία της.
Να μείνει ζωντανή και να δώσει το δικό της στίγμα. Να αψηφήσει τη γενική ανατάραξη των καιρών, που υπάρχει, και να προχωρήσει μπροστά. Ένα από τα νέα αυτά πιστεύω που καθιερώθηκαν, είναι και η γιορτή των ερωτευμένων. Το ύψιστο αγαθό της αγάπης και του ζευγαρώματος, του ανθρώπινου γένους. Η αρχή και το τέλος της έλλογης οντότητας, έπρεπε να βρει ένα δικό της στήριγμα για να ανταποκριθεί ικανοποιητικά στις νέες απαιτήσεις. Γι’ αυτό και η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται, γιορτάζεται απ’ όλο τον κόσμο. Χωρίς να λαμβάνονται υπόψη θρησκείες, χρώματα δέρματος και κοινωνικές ή πολιτικές πεποιθήσεις. Όλοι έχουν δικαίωμα σ’ αυτή την σαρκική και ταυτόχρονα πνευματική ένωση.
Δεν έχει σημασία το όνομα του Άγιου που αναγράφει το ημερολόγιο. Το ίδιο θα γινόταν και αν δεν λεγόταν Βαλεντίνος. Όποιο όνομα και να είχε, το ίδιο λαμπρά θα γιορταζόταν. Καθιερώθηκε μια γιορτή νεανική, γεμάτη σφρίγος και ζωντάνια. Στο τέλος του Χειμώνα που πλησιάζει, καθαγιάζεται ο ερχομός της αιώνιας Άνοιξης, και της ανάστασης της φύσης. Και μόνο η ερωτευμένη καρδιά μπορεί να μετρήσει τους παλμούς ενός άνθους. Να σκύψει με λατρεία πάνω του και να του πάρει τη γύρη. Να αισθανθεί το τρεμούλιασμα του κορμιού που ποθεί την ένωση, και να το κατακτήσει.
Στις 14 του Φλεβάρη, θα γεμίσουν τα μαγαζιά λουλούδια, τα σπίτια θα στολιστούν, τα εργοστάσια θα μοιάζουν υπέροχες κυψέλες, τα γραφεία, οι επιχειρήσεις, οι δρόμοι, θα διαλαλούν το μεγάλο γεγονός. Τα κορμιά, θα παρασύρονται από το πάθος και θα ψάχνουν τον έρωτα.
Είναι το ανθρώπινο ένστικτο που ξυπνά και διψά για ζευγάρωμα. Το αρσενικό που καλεί το θηλυκό σε ένα ατέλειωτο, παιχνίδι αισθήσεων και αισθημάτων. Είναι ο άνθρωπος που, όσο και αν θέλει, δεν μπορεί να κρύψει την εσωτερική επιθυμία του. Αυτή τη μέρα δεν υπάρχει λογική, και το αίσθημα, βοηθούμενο από το ένστικτο, υπερισχύει των όποιων δισταγμών και αναστολών. Οι καρδιές κτυπούν αλλιώτικα και πιο δυνατά. Η προσφορά τους είναι χωρίς υστεροβουλία και η ανταμοιβή που έρχεται στεφανώνει τη νιότη.
Δεν είναι ο Άγιος που ευλογεί τις καρδιές, είναι ή ζωή που διψά πραγματικά και απορρίπτει το φτιασιδωμένο και το ψεύτικο προσωπείο της καθημερινότητας. Είναι η μέρα που γεννά το διαφορετικό, το όμορφο και το τέλειο.