Καραμπότης Λευτέρης
(…γιατί υπάρχουν… κι αυτοί…)
Φαινόμενο… πανίσχυρο…
Ατέλειωτο… ο έρως…
Τον ήλιο νύχτα… προκαλεί…
Το χιόνι… δε… το θέρος…
Όλα τα… νιώθεις… εύκολα…
Όταν… σε κυριεύει…
Τα σύνθετα… λέει… απλά…
Στα… εξιδανικεύει…
Απ’ την αρχή… υπόσχεται…
Πως θα σ’ αναγεννήσει…
Αρκεί… σ’ αυτόν… να αφεθείς…
Όταν… σε κατακτήσει…
Εσύ… τότε… αφήνεσαι…
Καθώς σ’ έχει… μαγέψει…
Κι’ εκείνον… εμπιστεύεσαι…
Για… να σε… ταξιδέψει…
Το σώμα σου… το είναι σου…
Η σκέψη… ο σφυγμός σου…
Θυσίας… προσφερμένα…
Κι’ ο έρωτας… βωμός σου…
Όλα αυτά… συμβαίνουνε…
Όταν… μετά… το βλέμμα…
Εισβάλει… ο έρως… στη καρδιά…
Και μέσω… αυτής… στο αίμα…
Τότε… πια δεν λογίζεσαι…
Απλός ερωτευμένος…
Καθίστασαι… ανίσχυρος…
Σκλάβος… παραδομένος…
Χωρίς φωνή… χωρίς μιλιά…
Μ’ αναπνοή… σφιγμένη…
Η δε θωριά σου… γινεται…
Αχλή… και… θολωμένη…
Στα όνειρα… παραμιλάς…
Σαν βλέπεις… τις εικόνες…
Αυτές… που θα ’θελες… να ζεις…
Για χρόνια… ή… αιώνες…
Αυτό ειν’ αποτύπωμα…
Απ’ τα αισθήματά μου…
Όταν… τον “ανεκπλήρωτο”…
Βίωσα… έρωτά μου…
Υ/Γ:
Άλλοι λοιπόν… τη μέρα αυτή…
Χαίρονται… και… γελάνε…
Και άλλοι …όταν… έρχεται..
Πληγώνονται…. πονάνε…
Λευτέρης Καραμπότης