Δεν υπάρχει Οίκτος και Επιείκεια!
Πολύ με είχε προβληματίσει ο επίλογος με τον οποίο είχε γραφτεί στη Μόσχα, πριν λίγα χρόνια η κατάληψη ενός θεάτρου από Τσετσένους «τρομοκράτες», μου είπε πρόσφατα με ένοχο ύφος ένας φίλος, λες και φοβόταν μην τον ακούσει κανείς. Νομίζω πως έχει απόλυτο δίκιο. Όταν πριν λίγες μέρες άκουγα μια ανάλυση ενός έγκυρου σχολιαστή, για το Τσετσενικό, ανατρίχιασα. Κατάλαβα τι θα ένιωθαν οι «φουκαράδες» οι πρόγονοί μας με τα γεράκια της Ιερής Συμμαχίας και του Μέττερνιχ. Ότι και να έκαναν «τρομοκράτες» θα τους ονόμαζαν.
Τέλος πάντων, μέσα απ’ όλη αυτή την τραγική κατάληξη του εγχειρήματος καταλαβαίνουμε πολλά. Πρόσφατα, διάβαζα ένα εξαίρετο βιβλίο της Γαλλίδας Ακαδημαϊκού Ζακλίν Ντε Ρομιγύ, που είχε τον τίτλο «Γιατί η Ελλάδα;», και διδάχτηκα τα μέγιστα. Σε ένα σημείο του αναφέρεται στην εξουσία, την κάθε είδους εξουσία. Πάνω σε λαούς, σε υπηκόους, σε παιδιά, γυναίκες, δούλους και ελεύθερους. Γράφει λοιπόν η κ. Ρομιγύ ότι, οι δύο μεγαλύτεροι εχθροί της εξουσίας είναι, ο Οίκτος και η Επιείκεια.
Όταν κάποτε ένας νέος Τύραννος ρώτησε έναν άλλο, παλαιό, Τύραννο για το πώς θα μπορούσε να διαιωνίσει την εξουσία του, ο άλλος δεν μίλησε, τον πήρε μαζί του και πήγαν σε ένα χωράφι φυτεμένο στάρι. Εκεί διέταξε τους επιτελείς του να κόψουν όλα τα στάχυα που εξείχαν από τα άλλα. Του έδειξε δηλαδή ότι, για να κρατήσει την εξουσία έπρεπε να εξολοθρέψει όσους ξεχώριζαν από το σύνολο. Αναφέρονται και αυτά στο ανωτέρω βιβλίο και δεν είναι λόγια που ακούγονται για πρώτη φορά. Ας θυμηθούμε και τον Ηρώδη που, για να είναι σίγουρος ότι σκότωσε τον μελλοντικό αντίπαλό του, έσφαξε όλα τα νήπια της περιοχής. Όλα ανεξαιρέτως, χωρίς να δείξει οίκτο.
Και ο ίδιος ο Περικλής της περίφημης Αθηναϊκής Αυτοκρατορίας, σε όλους τους λόγους του, έλεγε και ξανάλεγε για την δύναμη της πόλης του και με ποιο τρόπο θα μπορούσε να διατηρηθεί. «Είμαστε υποχρεωμένοι να δείχνουμε σκληρότητα για να μπορούμε να κρατάμε τους Συμμάχους κοντά μας και να φοβίζουμε τους εχθρούς μας». Το ίδιο κάνουν και οι σημερινές δυνάμεις. Σε όλα τα επίπεδα, από τις τοπικές κοινωνίες μέχρι και τις υπερδυνάμεις των κρατών. Εκεί είχε βασιστεί και η απόφαση της Ρωσίας να καταστείλει με κάθε θυσία το φρόνημα των Τσετσένων. Δεν την ενδιάφεραν οι νεκροί, δικοί της ή ξένοι. Την ενδιάφερε η καταστολή, η μη καταρράκωση της δύναμής της.
Κοιτάξτε τι γίνεται! Όλοι αυτοί οι μεγάλοι και ισχυροί λαοί που κόπτονται για την Διεθνή Ειρήνη και προσπαθούν να βάλουν σε μια τάξη τα πράγματα και τους διεθνείς «ταραξίες», παρανομούν. Και το κάνουν εν γνώσει τους ότι δεν μπορεί να τους πειράξει κανείς. Ποιος κατηγόρησε ποτέ τους Ρώσους γιατί χρησιμοποίησαν απαγορευμένα χημικά όπλα; Κανείς! Ποιος κατηγόρησε την Αμερική για τους βομβαρδισμούς χημικών εργοστασίων στη Σερβία, αμάχων στο Ιρακ ή στο Αφγανιστάν; Κανείς! Ποιος έχει το σθένος να ρωτήσει γιατί καταπατούν τις συνθήκες που πρώτοι οι μεγάλοι υπογράφουν; Κανείς! Υποκρισία στον ύψιστο βαθμό. Είναι σα να γίνεται αεροπειρατεία και αντί να προσπαθούμε για μια λογική λύση, ρίχνουμε το αεροπλάνο. Τι όμορφη λογική και αυτή!
Και ξέρετε κάτι; Το μόνο που ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή τους Αμερικανούς, τους Ρώσους, τους Γάλλους, Άγγλους, Γερμανούς, είναι να εξολοθρεύουν χωρίς τιμωρία τους κάθε είδους αντιπάλους τους. Να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε τελικά με αυτούς τους «αρχιτρομοκράτες», που ενώ κυνηγούν όλους τους άλλους για παράνομες ενέργειες και τους απειλούν με κυρώσεις, οι ίδιοι είναι όχι μόνο ανεξέλεγκτοι αλλά και άτεγκτοι «τιμωροί». Καυχώνται κιόλας για τα επιτεύγματά τους! Αλίμονό μας!