Είναι δύσκολο να είσαι μόνος
Αυτές τις μέρες, που πλησιάζουμε στην Σαρακοστή νιώθουμε πραγματικά κάτι να αλλάζει μέσα μας. Κύρια γεννιέται η ελπίδα, πως μαζί με την Ανάσταση του Χριστού που θα έρθει, θα κατορθώσουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, προσπαθώντας πιο δυνατά και πιο αποφασιστικά, για να εξαλειφθούν όλα τα οδυνηρά και τα παράξενα που τον ταλαιπωρούν. Ένα από αυτά που τρυπώνουν μέσα στο ανθρώπινο κορμί και το κάνουν να αισθάνεται δυστυχία και απέραντη ερημιά, είναι η μοναξιά. Το μεγάλο και αγιάτρευτο πρόβλημα των καιρών, το σαράκι που κάνει την ψυχή να μαραζώνει και την κοινωνία να δυστυχεί.
Δεν υπάρχει, πιστέψτε με, τίποτα χειρότερο, από το να είσαι χαρούμενος και να συναντήσεις έναν απελπισμένο. Να λες Καλημέρα σε έναν άνθρωπο και να τον βλέπεις να κλαίει ή να αναστενάζει βαριά. «Αλίμονο», συλλογιέσαι τότε, «που ζούμε, γιατί να μην υπάρχει ευτυχία;».
Πολλές φορές δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος, για να είναι κάποιος σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Όταν ρώτησα μια φίλη για το πως πέρασε τις απόκριες και την Καθαρή Δευτέρα, και την είδα να βουρκώνει, δεν άντεξα και τη ρώτησα για το λόγο που δεν πέρασε καλά. Όταν μάλιστα μου εξήγησε ότι τις μέρες αυτές ήταν μόνη και έκλαιγε, αποτόλμησα την ερώτηση, «γιατί;», και έλαβα την απλή απάντηση, «ήμουν μόνη».
Είναι άσχημο, να βλέπεις ένα νέο άνθρωπο να σου εξομολογιέται αυθόρμητα ότι αισθάνεται μεγάλη μοναξιά και ότι μέσα από το κλάμα βλέπει μια διέξοδο στην ταλαιπωρημένη πορεία του. Άβυσσος, η ψυχή του ανθρώπου και όσο πάει χάνεται, μέσα στα σκοτεινά κανάλια του πολιτισμού και της επιφανειακής ευχαρίστησης.
Είμαστε γενικά αναρμόδιοι να κρίνουμε τα εσώτερα του κάθε γνωστού ή του φίλου, όσο καλά και αν πιστεύουμε ότι τον γνωρίζουμε. Σε άλλα κράτη, ήδη έχει γίνει της μόδας, ο προσωπικός ψυχαναλυτής, ο νευρολόγος ή ο σύμβουλος. Εδώ στην Ελλάδα όλους αυτούς που παλεύουν να φέρουν στα ίσα τον ανθρώπινο εγκέφαλο, τους ονομάζουμε τρελογιατρούς. Βασικά δεν έχουμε άδικο. Μόνο που η τρέλα δεν είναι μόνο των γιατρών, αλλά και δική μας, αφού βασίζουμε την ευτυχία μας στα κάθε είδους κατασκευάσματα και απεμπολούμε τις ίδιες μας τις δυνάμεις.
Πώς να μην είναι μόνη η παραπάνω φίλη, όταν έχει αναγάγει τη δουλειά σε δεύτερη φύση της και έχει ξεχάσει τι θα πει προσωπική ζωή; Πώς να μην κλάψει όταν βλέπει ότι είναι μόνη, ανάμεσα σε μόνους ανθρώπους, που ο καθένας αμπαρώνεται πίσω από το δικό του «γυάλινο προσωπείο»;
Τι να αντιτάξει, η καρδιά του ανθρώπου, στη σκληρή πραγματικότητα που τη σφίγγει ασφυκτικά και την κάνει να αιμορραγεί; Ανέφικτο πράγμα η ευτυχία. Άπιαστο πουλί η ανέμελη ζωή. Και όσο πιο πνευματικά ανεβασμένος βρίσκεσαι, τόσο στενεύουν τα περιθώρια για να αντικρίσεις κάτι θετικό και ωφέλιμο.
Προσπάθησα να εξηγήσω στη φίλη ότι, η ζωή έχει και άλλα ενδιαφέροντα και ότι είναι ανήκουστο για ένα άνθρωπο, της αξίας της δικής της, να εγκλωβίζεται και να αγωνιά. Εκτός και αν όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα καπρίτσιο, που ζητά μια παραπανίσια κατανόηση.
Όπως και νάχει, όπως και να δεις τα πράγματα. Αυτές τις μέρες, που έχουμε ήδη μπει σε μια περίοδο στοχασμού και προσευχής, κάποιοι μένουν και πάλι εξαιρετικά μόνοι. Μακριά από γνωστούς και φίλους. Περιχαρακώνονται μέσα στα δικά τους πιστεύω και είναι δύσκολο να τους βγάλεις με το καλό. Μια έφοδος αγάπης, ίσως να είναι το καλύτερο όπλο, για να τους βοηθήσει να ξεφύγουν από τις σκιές που τους κυνηγούν.