Σκέψεις

Ανοίγοντας την μπουκαπόρτα του αδίσταχτου χρόνου, ξεχύνονται οι μνήμες σαν «αραβικά άλογα» στο μυαλό σου.

Αρχίζεις και κάνεις την αυτοκριτική σου, αν αδίκησες κάποιον, αν συγχώρεσες, αν τήρησες πολλές από τις «ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ», αν ήσουν αχάριστος, αν προσπάθησες να καταλάβεις τι παίζεται ακόμη στο σκάκι της ζωής και «ΩΠΑ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙΣ».

Είναι δυνατόν να υπάρχει κάποιος στον πλανήτη ΓΗ, που έχει μείνει αλώβητος στις καθημερινές προκλήσεις της ζωής; Δεν Νομίζω! Και τώρα, τι γίνεται τώρα;

Τα πάντα έχουν αλλάξει. Οι σχέσεις των ανθρώπων κρέμονται, όχι από μία κλωστή, αλλά από μία τρίχα. Βλέπεις καθημερινά παντός είδους βιαιότητες και πώς να το αντέξεις;

Εσύ που έζησες σ’ εποχές τρυφερές, αγαπησιάρικες που δεν υπήρχε η ανθρωποφάγος «ΟΡΚΑ» της τεχνολογίας, που υπήρχε το νοιάξιμο και η αγκαλιά, το ενδιαφέρον του ενός προς τον άλλον, το φιλότιμο!! Που έβλεπες χαμόγελο και άκουγες έναν ωραίο λόγο και που τα συναισθήματα δεν ήταν «σκουπίδια της ψυχής». Τι έχεις να αποκριθείς και πώς να πορευτείς παραπέρα;

Αλλά κάπου διάβασα ότι:

«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΣΩΖΕΙ».

Ευγενία Μητσάκου