Μια αναπάντεχη βοήθεια
Είναι γεγονός πως η Άνοιξη είναι η πιο τρυφερή εποχή του χρόνου. Και δεν είναι μόνο για τους ανθρώπους, είναι και για όλα τα άλλα πλάσματα της γης. Πόσοι δεν είναι αυτοί που την έχουν υμνήσει; Πόσοι δεν έχουν αισθανθεί τη διαφορετικότητά της; Χαίρεσαι να κάθεσαι και να την απολαμβάνεις. Όταν μάλιστα πλησιάζει και το Καλοκαίρι με τις χιλιάδες απολαύσεις του, η Άνοιξη γίνεται ακόμα γλυκύτερη.
Προχτές και ενώ βρισκόμουν στον κήπο φιλικού σπιτιού και απολάμβανα μακαρίως τον ήλιο και την ευωδιά των λουλουδιών, ακούω, σχεδόν δίπλα μου, το γλυκό κελάηδισμα ενός πουλιού. Γυρνάω και βλέπω, σε ένα μέτρο απόσταση, μια καρδερίνα. Δεν πρόλαβα να ανοιγοκλείσω ξαφνιασμένος τα μάτια μου, από το εξαίσιο αυτό συμβάν, και ακούω ένα θόρυβο, κάτι σα νάσκιζε τον αέρα. Τρόμαξα και μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει είδα την καρδερίνα να έρχεται σχεδόν πάνω μου και ένα μεγαλόσωμο γεράκι να περνά με ταχύτητα από το μέρος που ήταν προηγούμενα η καρδερίνα. Δεν προσγειώθηκε, έξυσε το χώμα με τα φτερά του και πήρε πάλι ύψος. Χάθηκε, πριν αντιληφθώ τι γινόταν.
Πανέμορφη πραγματικά η φύση. Τι να καταλάβει ο άνθρωπος του γραφείου από τον κίνδυνο που έζησε αυτό το αδύναμο πλάσμα, που δεν φοβήθηκε να έρθει κοντά σε έναν άγνωστο, προκειμένου ξεφύγει και να ζήσει; Πως μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι αυτά τα πουλιά, που τα κρατάμε σκλαβωμένα και τα ταΐζουμε, για να μας διασκεδάζουν, δεν έχουν αισθήματα; Η μικρή καρδερίνα, παράμεινε λίγο ακόμα κοντά μου βαριανασαίνοντας, και αφού τελικά μου έριξε ένα ακόμα ευχαριστήριο κελάηδισμα, πέταξε πάνω από τα λουλούδια χαρούμενη. Έμεινα πολλή ώρα να σκέφτομαι το περιστατικό και να θαυμάζω την εξυπνάδα αυτού του πουλιού. Ρισκάρισε τη ζωή του και την κέρδισε. Αυτές τις στιγμές δεν υπάρχουν δισταγμοί. Και η παραμικρή αργοπορία είναι μοιραία.
Φαίνεται απίστευτο και όμως είναι αληθινό. Αν σταθούμε κοντά στη φύση, θα δούμε πως οι κανόνες της είναι σοφοί και απαράβατοι. Ας θυμηθούμε και το μικρό πουλάκι που καθαρίζει τα δόντια του κροκόδειλου. Όλη μέρα βρίσκεται ανάμεσα στα δόντια του και όμως ξέρει ότι επιτελεί ένα λειτούργημα. Το ίδιο αντιλαμβάνεται και ο κροκόδειλος, γι αυτό και δεν το πειράζει.
Δε θέλει μεγάλη φιλοσοφία για να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αντιληφθούμε τι γίνεται γύρω μας. Είναι όλα τόσο απλά και όμορφα! Και όμως αρνούμαστε να τα δούμε. Μιλάμε για Άνοιξη, για Καλοκαίρια και οτιδήποτε άλλο, εκτός από τη γεύση της ίδιας τη ζωή μας που βρίσκεται μακριά από τη γνήσια ουσία και την απόλαυση.
Είναι γεγονός πως αν αρχίσει κάποιος να μιλάει για ευαισθησίες, θα καταντήσει γραφικός και απόμακρος από τους πολλούς. Θα θεωρείται ότι κάπου χάνει και ότι κάτι θα πρέπει να γίνει με αυτόν. Θα γίνονται ιατρικές προσπάθειες, προκειμένου να σταθεί στα πόδια του ως άνθρωπος. Να μπορεί δηλαδή να μην σκέφτεται τίποτα. Και ως τέτοιος να συνεχίσει να επιβιώνει. Ένας άνθρωπος χωρίς αισθήματα, με μόνα εφόδια τη σκληρή λογική και την εγκληματική αδιαφορία.
Όχι δε λέω πως εγώ ή κάποιοι άλλοι διαφέρουμε. Ίσα – ίσα, θα μπορούσα να πω πως είμαστε χειρότεροι. Απλά κατέγραψα ότι είδα και πιστεύω ότι αν ζούσαμε όπως πραγματικά πρέπει, ίσως να γινόμασταν ευαίσθητοι και καλοί, τουλάχιστον στις σχέσεις μας με τη φύση.