Πάντα οι φτωχοί την πληρώνουν!
Ο μεγάλος οικονομολόγος Γκαλμπρέϊθ, είπε πριν κάποια χρόνια το εξής, και είχε μεγάλο δίκιο, «Η οικονομική ανάκαμψη δεν έρχεται μόνο με τις φοροαπαλλαγές των πλουσίων». Η αξία του Γκαλμπρέϊθ είναι γνωστή. Ήταν ο οικονομολόγος που ποτέ δεν έπαψε να αγωνίζεται για την ανάπτυξη και την οικονομική ευημερία. Τα βιβλία του δεν είναι απλά γνωστά, είναι κάτι παραπάνω από εργαλεία, για όλους τους σύγχρονους οικονομολόγους. Ο ίδιος αν και, όταν έλεγε τα παραπάνω, βρισκόταν σε μια ηλικία, που σχεδόν συμπλήρωνε έναν αιώνα ύπαρξης, δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να παρατηρεί με κοφτερό βλέμμα τα γεγονότα που σημαδεύουν τη ζωή μας.
Τα καθημερινά, διεθνή σκάνδαλα που μας κατακλύζουν φανερώνουν την σαπίλα που έχει αρχίσει να τρώει το λεγόμενο σύστημα της ελεύθερης οικονομίας. Αν υπήρχαν ανατολικά κράτη, σήμερα, θα προσπαθούσαν να θίξουν το καπιταλιστικό σύστημα που παραπαίει, και κανείς δεν φαίνεται ικανός να το επαναφέρει σε μια σωστή τροχιά. Και πως μπορεί να έλθει στα ίσα του ένα ολόκληρο οικοδόμημα που γέρνει επικίνδυνα και τα μέτρα που λαμβάνονται επιτείνουν τα προβλήματα;
Η σύγχρονη υπερδύναμη, συνεπικουρούμενη από άλλες μικρότερες δυνάμεις, μιλά με έργα και λόγια υπέρ ενός παγκόσμιου συστήματος που θα βασίζεται πάνω στην οικονομική και στρατιωτική υπεροχή της. Βλέπει δηλαδή τους άλλους μόνο σαν όργανα για την επίτευξη του σκοπού της. Και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, όπως θα έλεγε και ο Μακιαβέλι. Φυσικά, όπως δεν επέζησε καμία αυτοκρατορία, έτσι δεν προβλέπεται μακροημέρευση και της παρούσας. Όλες οι σποραδικές, και σε πολλές περιπτώσεις πολύνεκρες, επιθέσεις σε οτιδήποτε Αμερικανικό, ανά τον κόσμο, δείχνει τις αντοχές που υπάρχουν, όσον αφορά την αλαζονική συμπεριφορά του κοσμοκράτορα. Κανείς δεν επέζησε για να κάνει, τον κόσμο και τους λαούς, υποχείριά του. Όπως και να το κάνουμε κάπου υπάρχουν κανόνες που είναι αδύνατο να ξεπεραστούν. Κάπου φαίνεται να σταματά η φυσική δύναμη και τότε επεμβαίνει το υπερφυσικό, το άγνωστο αλλά δίκαιο, το υπέρτατο ον κατά πολλούς και επαναφέρει τα πράγματα στη σωστή θέση τους.
Όσο μάλιστα πιο μεγάλη είναι η δύναμη που ασκείται πάνω στους λαούς για να τους αναγκάσει να υποταχτούν, τόσο πιο θεαματική και επώδυνη είναι η πτώση. Και αν μεν την καταλάβουν οι Αμερικανοί και οπισθοχωρήσουν, έχει καλώς, σε αντίθετη περίπτωση κανείς δεν μπορεί να προκαταλάβει τα αποτελέσματα και τις συνέπειες όλων αυτών των διεργασιών. Όμως, δεν έχουν σταματήσει να υπάρχουν προφήτες. Ακόμα και στις μέρες μας είναι κάποιοι, μεταξύ αυτών και ο Γκαλμπρέϊθ, που προσπαθούν να λογικέψουν τους ισχυρούς. Όταν ο Γκαλμπρέϊθ μιλούσε για φοροαπαλλαγές στους πλούσιους δεν μιλούσε για μεμονωμένα άτομα. Έκφραζε μια αλληγορική σκέψη, όπως έκανε τόσα χρόνια, που έχει να κάνει με ανθρώπους νοήμονες.
Στην παραβολή του Γκαλμπρέϊθ ως πλούσιοι είναι όλοι αυτοί που καταπιέζουν τους άλλους. Τα αναπτυγμένα, με άλλα λόγια, κράτη είναι αυτά που με την διαγωγή τους σέρνουν τους εαυτούς τους, μαζί με τα φτωχά κράτη, σε μια κατάσταση εξωπραγματική και καταστροφική.
Όταν κάποτε, και δω στην Ελλάδα, πίεζαν έναν παλαιότερο πρωθυπουργό να πατάξει τη φοροδιαφυγή, που υποτίθεται πως λυμαινόταν την χώρα, αυτός συνήθιζε να αντιλέγει. «Μα! Όλοι αυτοί οι πολίτες που φοροδιαφεύγουν, τι θα τα κάνουν τα χρήματα; Δεν θα κτίσουν; Δεν θα παντρέψουν τα παιδιά τους; Δεν θα καταναλώσουν;». Φυσικά δεν εννοούσε τους μεγαλοφοροφυγάδες. Αυτοί, έτσι και αλλιώς, άπιαστοι είναι. Απλά πράγματα δηλαδή, που δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια να τα αντιληφτείς. Θέλει όμως μεγάλη τόλμη να τα πράξεις. Αν όλοι οι πλούσιοι λαοί φρόντιζαν και λιγάκι τους φτωχούς και τους αδύνατους, δεν θα είχαμε φαινόμενα διεθνούς σήψης.